سبز، زرد و صورتی رنگ های آرامش دهنده ناشنوایان
به گزارش پرسی بلاگ، روانشناس و استاد ممتاز دانشگاه تهران با اشاره به اینکه بالاترین میزان درگیری با اضطراب و افسردگی در میان افراد دارای معلولیت جهان، به افراد ناشنوا مربوط می شود، اظهار داشت: تلفیقی از رنگ های سبز، زرد و صورتی به افراد ناشنوا آرامش می دهد و ازاین رو باید تلاش کرد تلفیقی از این رنگ ها در وسایل شخصی، اتاق این افراد و حتی کلاس ها و کتب درسی افراد ناشنوا استفاده گردد.
دکتر غلامعلی افروز در گفتگو با ایسنا، همزمان با روز جهانی ناشنوایان، اظهار نمود: به صورت کلی بالاترین میزان درگیری با اضطراب و افسردگی و احساس نا امنی در میان افراد دارای معلولیت جهان معطوف به ناشنوایان می شود و هم فراوانی خودکشی در میان این افراد به نسبت باقی انواع معلولیت ها بیشتر است. افراد دارای معلولیتی که احتیاج به استفاده از ویلچر دارند هم بعد از افراد ناشنوا بالاترین میزان درگیری با اضطراب و افسردگی را دارند.
وی ضمن اشاره به ضرورت افزایش حس امنیت در میان ناشنوایان برای کاهش احساس افسردگی و اضطراب آنها، تصریح کرد: ناشنوایان احتیاج به توانبخشی روانی و اجتماعی دارند که لازمه این توانبخشی افزایش حس امنیت است. ازاین رو باید احساس امنیت این افراد بیشتر شود تا بتوان حس افسردگی و اضطراب آنها را کم کرد.
به قول این روانشناس، فعالیتهای حسی ـ حرکتی و انجام ورزش و فعالیتهای گروهی می تواند میزان اضطراب و افسردگی افراد ناشنوا را کم کند و ازاین رو بهتر است این فعالیت ها در برنامه روزانه افراد ناشنوا گنجانده شوند تا احساس آرامش آنها بیشتر شود.
معلولیت پنهانِ "ناشنوایی" و کلیشه هایی که اذیت می کند
افروز "ناشنوایی" را بعد از مشکلات ذهنی، سنگین ترین و مهم ترین معلولیت در گستره جهان تعریف کرد و با اشاره به اینکه رشد حوزه شناختی، تفکر انتزاعی، سلامت اجتماعی و قدرت ارتباط و تعاملات اجتماعی انسان ها همگی در گرو "شنیدن" است، خاطرنشان کرد: در حدود ۱۶ هفتگی حاملگی حس شنوایی در جنین پدیدار شده و "شنوایی" اولین حسی است که در انسان آغاز به کار می کند و آخرین حسی است که از کار می افتد. حتی انسان در خواب هم توانایی شنیدن دارد و تا دو روز پس از فوت هم انسان می تواند بشنود. بچه های ناشنوا احساس می کند زندگی صامتی دارند و چون معلولیتی به اصطلاح "پنهان" دارند. کلیشه های موجود در رفتار دیگران به هنگام مواجه با این نوع معلولیت هم آنها را اذیت می کند. ازاین رو باید از امکانات پزشکی نظیر سمعک های قوی و یا امکان کاشت حلزون گوش بهره برد تا بتوان اضطراب اجتماعی ناشنوایان را کم کرد.
احساس «تنهایی» در جمع و در خلوت
این استاد ممتاز دانشگاه تهران ضمن اشاره به حمایت اجتماعی کم از ناشنوایان در قیاس با سایر افراد دارای معلولیت به دلیل پنهان بودن این نوع از معلولیت، خاطرنشان کرد: این امر سبب شده بعضا ناشنوایان احساس کنند هم در خلوت و تنهایی و هم در بین جمع دیگران، "تنها" هستند. گاها امکان دارد بچه های ناشنوا در خانه با والدین خود با پرخاشگری و اضطراب صحبت کنند و در خارج از خانه گوشه گیر باشند. به دلیل تجربه احساس "تنهایی" و ضرورت استفاده از زبان اشاره برای صحبت کردن، ناشنوایان اغلب برای ازدواج به سراغ افراد ناشنوا می روند و این در حالی است در سایر معلولیت ها نظیر نابینایی شاهد این امر هستیم که افراد نابینا برای ازدواج گاها به سراغ افراد بینا می روند.
این روانشناس اعتقاد دارد که مطابق با سفارش های جهانی در جهت اجتماعی شدن ناشنوایان، این افراد نباید تنها به زبان اشاره برای ارتباط گرفتن با دیگران اکتفا کنند و باید با لب خوانی در جهت سخن گفتن و تولید صوت تلاش کنند.
لزوم تشویق ناشنوایان برای تولید «صوت» و لب خوانی
وی با تکیه بر این که در کلاس های درس ناشنوایان باید استفاده از زبان اشاره را به حداقل رساند و در مقابل از لب خوانی استفاده کرد، اضافه کرد: این گونه بچه های ناشنوا می آموزند که علاوه بر استفاده از زبان اشاره باید حرف بزنند. این حرف زدن و لب خوانی احتیاج به تمرین دارد و با تمرکز بالا امکان پذیر است. ارتباط ما با ناشنوایان باید تلفیقی از لب خوانی و زبان اشاره باشد و ازاین رو باید ناشنوایان را تشویق به لب خوانی و تولید صوت کرد.
کلاس درس دانش آموزان ناشنوا چه رنگی و چند نفره باشد؟
این استاد ممتاز دانشگاه تهران با اشاره به اینکه تلفیقی از رنگ های سبز، زرد و صورتی به افراد ناشنوا آرامش می دهد، این را هم اظهار داشت که بهتر است کلاس درس، میز و نیمکت، لباس معلم و وسایل منزل و مدرسه دانش آموزان ناشنوایان اغلب تلفیقی از این رنگ ها داشته باشد.
این استاد ممتاز دانشگاه تهران، بشاش بودن چهره معلمان دانش آموزان ناشنوا را موثر در کاهش اضطراب این دانش آموزان عنوان نمود و با اشاره به اینکه معلمان دانش آموزان ناشنوا باید خوش اخلاق، خوش رو، متبسم، مهربان و صبور باشند این را هم اظهار داشت که دانش آموزان ناشنوا از چهره متبسم معلمان احساس نشاط و آرامش کرده و اضطرابشان کم می شود.
این روانشناس همینطور تصریح کرد که بهتر است هر کلاس درس ناشنوایان با ۵ یا در نهایت ۶ دانش آموز تشکیل گردد تا معلم بتواند برای آموزش هر دانش آموز وقت کافی صرف کند و از طرفی معلمان مدارس ناشنوایان حداقل باید ۴۰ درصد بیشتر از سایر معلمان حقوق دریافت نمایند چونکه فشار به معلم برای آموزش در این مدارس خیلی بیشتر از سایر مدارس است.
نوجوانانی که از «همسایه» هم گریزان هستند
افروز در بخش دیگر سخنان خود در رابطه با مشکلات روانشناختی دوران نوجوانی ناشنوایان، توضیح داد: دوران نوجوانی ناشنوایان خیلی مهم است. نوجوانان ناشنوا احتیاج به ارتباط با دیگران دارند تا محدود به خود نشوند و این در شرایطی است که به صورت معمول نوجوانان ناشنوا اغلب دوست دارند در خانه تنها باشند و حتی گاها از همسایه ها هم گریزان اند. باید برای بچه های ناشنوا فرصت ابراز وجود را فراهم نمود تا هوش بالای آنها پشت این اختلال شنوایی پنهان نماند.
افروز در پاسخ به این سؤال که آیا هم اکنون تعداد روانشناسان مسلط به زبان اشاره برای عرضه خدمات روانشناختی به ناشنوایان در حد مطلوب و مکفی است؟، اظهار نمود: روانشناسانی که در این عرصه کار کرده باشند اندک هستند. انجمن ها و ان جی او هایی هستند که در این حوزه کار می کنند و خدمات روانشناختی هم به ناشنوایان توسط مشاوران و روانشناسان عرضه می دهند و خود بهزیستی هم برای عرضه این خدمات مراکزی دارد اما به صورت کلی تعداد روانشناسانی که در این عرصه کار کرده باشند اندک است. مشاوران مدارس ناشنوایان هم اغلب دوره های زبان اشاره را دیده اند اما آنچه اهمیت دارد کار کردن به صورت تلفیقی است، یعنی باید مشاوران و روانشناسان مدارس هم به زبان اشاره و هم به لب خوانی مسلط باشند تا بتوانند مشکلات روانشناختی دانش آموزان ناشنوا را حل کنند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب