نقد كتاب نبرد من -۸؛
تفسیر هیتلر از انقلاب روسیه و آلمان
به گزارش پرسی بلاگ سازمان دهنده واقعی انقلاب و بازیگر خیمه شب بازی پشت پرده، یعنی یهود اینترناسیونال، موقعیت را به درستی برگزیده بود. اما مردم آلمان هنوز مستعد افتادن در باطلاق خون بلشویسم نبودند.
خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و اندیشه _ صادق وفایی: در هشتمین قسمت از پرونده بررسی کتاب «نبرد من» نوشته آدولف هیتلر پیشوای آلمان نازی، از فصل نوزدهم آغاز کرده و تا آخر فصل بیست و دوم پیش می رویم. نویسنده در این فصول درباره درگیری های دهه ۱۹۲۰ با مارکسیست ها، چگونگی طراحی پرچم حزب نازی، چرایی استفاده از خشونت در برقراری نظم جلسات حزب، ذات انقلاب های روسیه و آلمان، چالش و درگیری بین باواریا و پروس و منفعت دولت جهانی یهود از این قضیه و چرایی حمایت یهود از فدرالی شدن دولت آلمان صحبت می کند.
هیتلر همینطور از صلح ورسای و نوکرمآبی آلمان در سالهای بعد از شکست جنگ جهانی اول می گوید و اعتقاد دارد حکومت جهانی یهود یا به تعبیر او یهود اینترناسیونال بیشترین فایده را از این وضعیت می بَرَد.
در ادامه قسمت هشتم مجموعه مقالات نقد کتاب «نبرد من» را می خوانیم؛
* تاکید بر استفاده از گروه توفان و عدم استفاده از انجمن های سری
فصل نوزدهم نبرد من، «نزاع با نیروهای سرخ» است و هیتلر در آن، ماجرای درگیری با مارکسیست ها و در راس آن، شکست گروه مقابل را در مونیخ روایت می کند. وی در این فصل می گوید انتخاب رنگ سرخ برای پوسترهای حزب کارگری ناسیونال سوسیال آلمان، تحریک چپی ها بوده تا به اجتماعات آنها بیایند و بدین سان فرصت گفتگوی ناسیونال سوسیال ها با مردم پیش بیاید. چندسطر پیشتر هم این توضیح را داده که در برهه ای، این شایعه در گروههای ناسیونال آلمان وجود داشت که ناسیونال سوسیال ها گونه ای از مارکسیسم هستند و شاید بهتر از مارکسیست ها ظاهرسازی کرده اند و اسم خویش را سوسیالیست گذاشته اند. او می گوید کسانی که این شایعه را باور کرده بودند، نتوانستند تفاوت واقعی بین مارکسیسم و سوسیالیسم را درک کنند.
در برهه ای، این شایعه در گروههای ناسیونال آلمان وجود داشت که ناسیونال سوسیال ها گونه ای از مارکسیسم هستند و شاید بهتر از مارکسیست ها ظاهرسازی کرده اند و اسم خویش را سوسیالیست گذاشته اند. او می گوید کسانی که این شایعه را باور کرده بودند، نتوانستند تفاوت واقعی بین مارکسیسم و سوسیالیسم را درک کنند با اشاره ای که پیشوای نازیسم به رنگ سرخ پوستر این حزب دارد، درباره چرایی انتخاب صلیب شکسته برای نماد حزب نازی هم توضیحاتی داده است. «یک جراح دندانپزشک از استرانبرگ طرح زیبایی بسیار شبیه طرحی که در ذهن داشتم عرضه داشت با این تفاوت که صلیب شکسته اش با گوشه های منحنی که نماد نرمی است در پس زمینه ای سفید قرار داشت. پس از آزمایش فراوان سرانجام تصمیم خویش را گرفتم.» (صفحه ۴۱۶) بدین سان بوده که پرچم نازی ها با طرحی که می شناسیم، طراحی شد و یکی از زرگرهای مونیخ نخستین طرح عملی و دائمی آنرا ساخت. پرچم جدید نیمه تابستان سال ۱۹۲۰ در معرض دید عموم قرار گرفت و برای اعضای گروههای حفظ نظم جلسات نازی ها بازوبندهایی با این پرچم که زمینه ای سرخ و دایره ای سفید در مرکزش داشت، در نظر گرفته شد. در مرکز این دایره سفید، همان صلیب شکسته با رنگ سیاه قرار داشت.
هیتلر در فصل نوزدهم «نبرد من» پرچم نازی ها را این گونه تفسیر و تشریح می کند: «ما ناسیونال سوسیالیست ها پرچم خویش را بعنوان تجسم برنامه حزب مان می دانستیم. رنگ سرخ تفکر اجتماعی جنبش را بیان می کرد، رنگ سفید تفکر ملی و صلیب شکسته مسئولیت و وظیفه ما را، یعنی نبرد برای پیروزی، خاطرنشان می کرد. تلاش انسان آریایی برای پیروزی و هم زمان جشن پیروزی آرمان خلاقانه ای که درون این بشر است و همیشه ضدیهودیت خواهد بود.» (همان)
حزب نازی در سال ۱۹۲۰ هفته ای دوبار تشکیل جلسه می داد که به تعبیر هیتلر، در این جلسات ده ها هزار نفر که با آموزه های مارکسیسم منحرف شده بودند، مسیر خویش را به سمت ناسیونال سوسیالیسم برگرداندند تا در مبارزه برای آزادی رایش همکاری کنند. هیتلر می گوید در زمستان ۱۹۲۱ که حزب نازی، یک حزب قدرتمند شده بود، یک نگرانی بزرگ در آلمان ظاهر شد که همانا قرارداد پاریس بود. آلمان در این قرارداد متعهد شده بود ۱۰۰ میلیارد مارک طلا پرداخت کند. این قرارداد در ژانویه ۱۹۲۱ با فشارهای انگلستان، حتمی شد. در همین زمان، حزب نازی با موفقیت هایی که کسب کرده بود، فعالیتهای خویش را در مونیخ افزایش داد. وی در نوشته هایش درباره زمستان آن سال، خاطره جالبی از یکی از جلسات حزب نازی در مونیخ دارد که بنا بود توسط مارکسیست ها مبتلا به اختلال شود. هیتلر ضمن اشاره به قدرت محافظان کمی که با مارکسیست ها درگیر شده و آنها را ناچار به عقب نشینی کردند، می گوید در لحظه ای که التهاب جلسه بالا رفته بود، ۴۵ یا ۴۶ نفر محافظ جلسه را فراخوانده و یادآوری کرده که همیشه بهترین دفاع، حمله است. او می گوید ۲۰ دقیقه طول کشید تا آشوب مارکسیست ها که ۷۰۰ یا ۸۰۰ نفر بودند، توسط مردان او که بیشتر از ۵۰ نفر نبودند، به اتمام رسید و آنها به صورت کامل از سالن جلسه حزب بیرون رانده شدند. با گذشت ۲۵ دقیقه از شروع آشوب، جلسه حزب ادامه پیدا کرد و هیتلر سخنرانی خویش را ادامه داد.
هیتلر در فصل بیست ویکم و صفحه ۴۴۶ می گوید محافظان حزب، خشونت را بعنوان یک هدف نمی شناختند بلکه با استفاده از آن، برابر خشونت دشمنان از آرمان حزب محافظت کردند. بعد از نزاعی که در سالن هافبروهاوس مونیخ رخ داد، به گروه محافظان، لقب گروه توفان داده شد. در همان فصل بیست ویک است که هیتلر می گوید در آن روزها از هیچ مقامی در دولت آلمان، انتظار حمایت نداشته اند و جنبش نازی تنها و تنها با تاسیس همین گروه دفاعی خود توانست ایمن شود و احترام عمومی را به دست آورد.
باز، در جای دیگری از فصل بیست ویکم «نبرد من» است که هیتلر با ارجاعی تاریخی مذهبی، به یهوداهایی که حاضرند برای سی سکه نقره خیانت کنند اشاره می کند و می گوید سختی شرایط، فقط به این علت نیست که پلیس چنین عوامل و اراذل و اوباشی را در اختیار دارد و در کنارشان از استراق سمع هم استفاده می نماید. این اشارات او، ناظر به این موضع گیری اش هستند که گروه ضربت محافظ نباید شبیه یک سازمان سری باشد. چون سازمان های سری برای اهدافی به کار گرفته می شوند، که مغایر قانون اند. هیتلر در این فراز، ضمن اینکه می گوید باید مارکسیسم را سرنگون کرد، می نویسد: «آن چه آن زمان نیاز داشتیم و الان نیاز داریم صد یا دویست فتنه جوی پلید نیست، بلکه صدهزار قهرمان فداکار برای عقیده مان است. نباید از راه انجمن های سری عمل کرد، بلکه باید از راه تظاهرات توده ای وسیع دست به کار شد.» (صفحه ۴۵۱)
* صحبت از نیرومندی و منجی مردم
آدولف هیتلر در فصل بیستم «نیرومند تا وقتی که تنهاست نیرومند است»، جایی که دارد از عامل قدرت برای پیروزی در مبارزه صحبت می کند، به برانگیخته شدن مردانی اشاره می کند که وظیفه حل مشکلات زندگی و دینی زمان را به عهده دارند و طوری از این مردان می گوید، گویا مشغول صحبت از منجی است. چون می گوید روزی به فرمان سرنوشت، مردی برمی خیزد که می تواند انسان ها را از ظلم و ستمی بزرگ رهایی ببخشد و یا مصیبت سخت را از میان بردارد، روح ملی را که در حس عدم امنیت رنج کشیده، آرام کند. در نتیجه آرزوی مردم را محقق کند. او این تذکر را هم دارد که قانون طبیعی مسیر خویش را طی می کند و قدرتمندترین فرد برای انجام مسئولیتی عظیم انتخاب می شود.
* تفسیر انقلاب های روسیه و آلمان و نقش یهود در آن ها
همان طور که اشاره شد، هیتلر بر فعالیت گروههای ضربت تاکید و از فعالیت انجمن های سری اجتناب دارد. فصل بیست ویکم کتاب او «عقاید اساسی در رابطه با ماهیت و سازمان گروههای ضربت» عنوان دارد که در این فصل درباره انقلاب آلمان صحبت هایی دارد اما اشاره ای هم به انقلاب بلشویکی روسیه دارد؛ اینکه آشوبگران در روسیه موفق شدند توده های عظیم مردمی را که قادر به خواندن و نوشتن نبودند، ضد روشنفکرانی که با توده ها ارتباطی نداشتند، برانگیزند. در آن زمان بود که سرنوشت روسیه تعیین و موفقیت آن انقلاب تضمین شد. تفسیر هیتلر از انقلاب روسیه، این است که مردم بی سواد روسیه برده دیکتاتورهای یهودی شدند «که آن قدر بی شرم بودند که دیکتاتوری خویش را دیکتاتوری مردمی نامیدند.» (صفحه ۴۳۷) هیتلر درباره انقلاب آلمان هم این جملات مهم را دارد: «سازمان دهنده واقعی انقلاب و بازیگر خیمه شب بازی پشت پرده، یعنی یهود اینترناسیونال، موقعیت را به درستی برگزیده بود. مردم آلمان هنوز مستعد افتادن در باطلاق خون بلشویسم نبودند، همان طوری که مردم روسیه در این باطلاق افتاده بودند و این حقیقت بدان جهت بود که اتحاد نژادی نزدیک تری میان طبقات روشنفکر در آلمان و کارگران وجود داشت. هم چنین مانند دیگر کشورهای اروپای غربی، قشر وسیعی از افراد جامعه آلمان مردمی بافرهنگ بودند، اما در روسیه این گونه نبود و اغلب طبقات روشنفکر در روسیه تقریباً ملیت روس نداشتند، یا حداقل محروم از خصوصیات نژادی اسلاو بودند.» (همان)
تفسیر هیتلر از انقلاب روسیه، این است که مردم بی سواد روسیه برده دیکتاتورهای یهودی شدند «که آن قدر بی شرم بودند که دیکتاتوری خویش را دیکتاتوری مردمی نامیدند.» هیتلر درباره انقلاب آلمان هم این جملات مهم را دارد: «سازمان دهنده واقعی انقلاب و بازیگر خیمه شب بازی پشت پرده، یعنی یهود اینترناسیونال، موقعیت را به درستی برگزیده بود. مردم آلمان هنوز مستعد افتادن در باطلاق خون بلشویسم نبودند هیتلر می گوید مزدوران یهودی تصمیم گرفتند به انقلاب آلمان جنبه میانه روی بدهند و جرات نکردند آنرا به بلشویسم تنزل دهند. بنابراین تصمیم گرفتند با عرضه تصویری مزورانه از نظم و آرامش با شرایط موجود روبرو شوند. او بر این باور است در آن زمان، حزب سوسیال مستقل و اتحادیه اسپارتاکیست، گروههای ضربت مارکسیسم انقلابی بودند. هیتلر این تذکر را هم درباره انقلاب آلمان دارد که این حقیقت باید همیشه به خاطر سپرده شود که ملتی که ۹۰ درصد مردمش به انقلاب ملحق نشده بودند، چه طور اجازه دادند انقلاب بوسیله ی یک دهم مردم به آنها تحمیل شود. این اقلیت یک دهمی باید همان اقلیت یهودی باشد که در کل کتاب یاد شده هیتلر است. او درباره انقلاب آلمان، در فصل بیست وچهارم «مساله اتحادیه های کارگری» هم این توضیح را دارد که انقلابی که در نوامبر ۱۹۱۸ رخ داد، توسط اتحادیه های کارگری واقع نشد، بلکه در فراسوی این اتحادیه ها رخ داد و مردم آلمان هیچ گونه نبرد سیاسی را برای آینده کشورشان آغاز نکردند. چون فکر می کردند با کار سازنده در حوزه اقتصاد، آینده خویش را تأمین می کنند. مسئله اقتصادی، موضوعی است که وی در فصل بیست وچهارم درباره اش تذکر داده و گفته نباید با نبرد سیاسی خلط شود.
نویسنده «نبرد من» می گوید دولت آلمان در ۹ نوامبر ۱۹۱۸ بدون هیچ قید و شرطی تسلیم مارکسیم شد و احمق های بورژوا هم با شناساندن کارگرهای آلمانی بعنوان مارکسیست، نه تنها در تحریف رذیلانه حقیقت مقصر هستند بلکه تلاش کردند شکست خویش را پشت عقیده مارکسیست و سازمان آن مخفی کنند.
اشاره کردیم که هیتلر، موجودیت انجمن های سری را به خاطر فعالیتهای غیرقانونی نکوهیده می داند. او بنابراین شرکت اعضای حزب نازی در انجمن های مخفی را ممنوع کرد و در صفحه ۴۵۳ در فصل بیست ویکم «نبرد من» نوشت مراقب بوده گروه ضربت حزب نازی، چنین خصوصیتی به خود نگیرد. بنابراین و برای پیشگیری از هرگونه تمایل گروه ضربت به مخفی بودن، نه تنها یونیفرم و لباس متحدالشکل برای آنها درنظر گرفته شد، بلکه هیتلر تصریح کرد این لباس بگونه ای باشد که به سادگی بازشناسی شود. همینطور اشاره نمود همه باید از هدف ها و شیوه عملکرد گروه ضربت آگاه شوند. «اعضای گروه ضربت نباید اجتماعات مخفی برگزار کنند، بلکه باید در معرض دید عموم رژه بروند…» (صفحه ۴۵۳) او ضمن اشاره به برخورد مناسب با قلدرهای خیابانی مارکسیست ها نوشت تعداد نفرات گروه ضربت حزب نازی به قدری سریع افزایش پیدا کرد که در کنگره حزب در ژانویه ۱۹۲۳ شش هزار مرد در برنامه تقدیس پرچم ها شرکت کردند و نخستین گروهان ها، یونیفرم های جدید خویش را پوشیدند. تا آن مقطع، اعضای گروه ضربت با پوشیدن یونیفرم، صرفا بازوبند می بستند اما از آن به بعد، فرنچ و کلاه مشخصی به لباس شان اضافه گردید.
درباره اتفاقات تاریخی باید بگوییم که در ماه های ابتدایی سال ۱۹۲۳، فرانسه منطقه روهر در آلمان را اشغال کرد که هیتلر می گوید این اقدام، اهمیت زیادی در پیشرفت گروه ضربت حزب نازی داشت. در تابستان آن سال، گروه ضربت به سازمان نظامی مبارز تغییر نمود و سال ۱۹۲۵، حزب ناسیونال سوسیالیست کارگر آلمان برای بار دیگر تاسیس شد و همان گونه که مشخص است، تعلیم و سازماندهی گروه ضربت ضروری احساس شد. او در انتها کتاب و در جملات پایانی می گوید (اکنون در نوامبر ۱۹۲۶) که حزب ناسیونال سوسیالیست باردیگر در رایش تاسیس شده، قدرتمندتر از گذشته از آزادی کامل برخوردار می باشد.
یونیفرم نیروهای اس. آ (توفان)
جنگ باواریا و پروس؛ تضمین آرامش یهود
هیتلر در بیست ودومین فصل کتابش به چرایی اصرار حکومت جهانی یهود بر فدرالی شدن دولت آلمان پرداخته است. وی در این فصل که عنوان «نقاب فدرالیسم» است، با یک اشاره به مسئله تاریخی مشاجره دو دولت باواریا و پروس می گوید نزاع شدید بین این دو دولت، ضامن آرامش و صلح یهودی بود. بنابراین توجه عموم کاملاً از نفوذ اینترناسیونال در بدنه ملت آلمان، معطوف به جدال بین این دو دولت شد. بدین سان توجه مردم از وجود یهود و حکومت استعماری موردنظرش منحرف می شد و این حکومت استعماری می توانست به صورت کامل آنها را غارت کند. او می نویسد: «لحظه ای که کودتا موفق گردید، رهبر و سازمان دهنده انقلاب در باواریا خویش را بعنوان مدافع منافع باوریا معرفی نمود. یهودی اینترناسیونال، کورت ایزنر، بازی نهایی باواریا بر ضد پروس را شروع کرد. این یهودی شرقی، آخرین فرد در جهان بود که امکان داشت بعنوان مدافع منطقی منافع باواریا شناخته شود. وی در حرفه اش بعنوان گزارشگر روزنامه در سرتاسر آلمان از این مکان به آن مکان می رفت و برایش تفاوتی نداشت باواریا یا هر بخش دیگری از این جهان خداوند وجود داشته باشد یا نه.» (صفحه ۴۶۱) هیتلر این توضیح را هم اضافه می کند که نبردی که جمهوری شورایی باواریا با نیروهای نظامی که به باواریای آزاد فرستاده شده بودند آغاز کرد، از ابتدا با عنوان «نبرد کارگران باواریا با میلیتاریسم پروس» توسط مبلغان مارکسیست ارائه شد. او می گوید در همین زمان بوده که او مبارزه اش را با این تحریک های برخی شاخه های مردم آلمان نسبت به شاخه های دیگر شروع کرد.
«یهودی اینترناسیونال، کورت ایزنر، بازی نهایی باواریا بر ضد پروس را شروع کرد. این یهودی شرقی، آخرین فرد در جهان بود که امکان داشت بعنوان مدافع منطقی منافع باواریا شناخته شود. وی در حرفه اش بعنوان گزارشگر روزنامه در سرتاسر آلمان از این مکان به آن مکان می رفت و برایش تفاوتی نداشت باواریا یا هر بخش دیگری از این جهان خداوند وجود داشته باشد یا نه.» هیتلر این توضیح را هم اضافه می کند که نبردی که جمهوری شورایی باواریا با نیروهای نظامی که به باواریای آزاد فرستاده شده بودند آغاز کرد، از ابتدا با عنوان «نبرد کارگران باواریا با میلیتاریسم پروس» توسط مبلغان مارکسیست ارائه شد مولف «نبرد من» ضمن اشاره به جدایی های بین باواریا و پروس می گوید توانایی یهودیان برای منحرف کردن توجه عموم مردم از آنها و دادن جهتی دیگر به آن، در این گونه وقایع و دیگر اتفاقات معاصرش، قابل مشاهده می باشد. همینطور این نکته را اضافه می کند که در سال ۱۹۱۸ هیچ احساسی مانند احساس سازمان یافته ضدیهودی بین مردم وجود نداشت. او می گوید در زمستان ۱۹۱۸-۱۹۱۹ عواطف ضدیهودی به تدریج ریشه می گرفت. اما درست در لحظه ای هیتلر و همفکرانش در متحدکردن مردم آلمان در پرتوی یک عقیده ضد یهودیت موفق شدند، این جریان عکس العمل خویش را نشان داد و با توسل به حقه های قدیمی خود، مشعل نزاع و نفاق را بین میهن پرستان آلمانی روشن کرد. این شکاف به تعبیر هیتلر باعث بحث ها و چالش های مهم بین کاتولیسیسم و پروتستانیسم شد. در همان حال «یهودی در کمال آزادی به صورت نهانی فعال بود و کشور ما را به اربابان اینترناسیونال مالی می فروخت.» (صفحه ۴۶۴) هیتلر با بیان این مطالب می گوید برای آینده جهان اهمیت ندارد که کدام یک از دو فرقه کاتولیک یا پروتستان بر دیگری غلبه کند. اما برای جهان مهم می باشد که بشر آریایی نجات پیدا کند یا نابود شود. همچنین، به نفع یهودیان است که انرژی های جنبش میهن پرستی در نزاعی مذهبی نابود شود.
به روایت پیشوای نازیسم، تا پاییز سال ۱۹۲۳، جنبش نازی موفق بود از این مشاجرات دور بماند و متعصب ترین پروتستان می توانست در کنار متعصب ترین کاتولیک بدون هیچ گونه اختلالی در اعتقادات مذهبی شان در جنبش نازی بایستند. «پیروان هر دو فرقه می دیدند که روزنامه های کافر مارکسیست از آن فرقه مذهبی حمایت می کنند که در جهت منافع مارکسیست ها عمل می کند…» (صفحه ۴۶۷) یکی از اشارات هیتلر در همین فرازهای کتاب، مخاطب را به یاد آمریکا و نظریه فتح آن توسط یهودیان در کتاب «فاتحین جهانی» لوئیس مارشالکو می اندازد؛ جایی که می گوید «یهودیان طی سالهای ۱۹۱۹-۱۹۲۰ و پس از آن، در مورد فدرالیزه کردن کشور و تمرکز به نحو زیرکانه ای تبلیغ کردند و ناسیونالیسم را که با این کشمکش مخالف بود، مجبور کردند تا موضعی مشخص در ارتباط با مشکل حیاتی خود بگیرد: اینکه آلمان باید به یک دولت کنفدراسیون تبدیل گردد یا یک دولت نظامی باشد؟» (همان) جالب است که هیتلر، خود در سطرهای بعدی به آمریکا اشاره کرده و نوشته درمورد ایالات متحده نمی توان آنها را ایالت هایی مستقل دانست. بلکه ایالات این کشور، ایالت هایی هستند که به آنها حقوق یا قدرت های خودکامه اعطا شده و قانون اساسی این حقوق یا قدرت ها را تضمین می نماید.
هیتلر می گوید حکومتی که برپایه صلح (ورسای) در آلمان تشکیل شده، با رایش قدیمی تفاوت داشت. «رایش قدیم به مردم خود در وطن و در درون آزادی داد و خویش را نسبت به جهان بیرون قدرتمند نشان داد، در حالیکه جمهوری خویش را در مقابل بیگانگان ضعیف نشان داده است و به شهروندانش در وطن ظلم و ستم می کند.» (صفحه ۴۷۱) وی در همین صفحه اضافه می کند که دولت نوکرمآب اینترناسیونال فقط می تواند با مجبور کردن شهروندانش به خدمات مورد نیاز دولت زندگی کند و سخن گفتنش از شهروندان آزاد توسط آن، ریاکاری بی شرمانه است. او دولت مورد حمایت غرب یا در واقع حکومت جهانی یهودی را در بهترین حالت، دولتی رعیت پرور و نه شهروندپرور می داند و اعتقاد دارد چنین دولتی پرچم ملی ندارد بلکه یک نشان تجاری دارد که بوسیله ی یک قانون رسمی و تدابیر قانونی معرفی و حمایت می شود.
با برشماری ضرر و زیان های فدرال شدن آلمان، هیتلر این چنین نتیجه می گیرد که پیروان حزب ناسیونال سوسیال باید کاملاً از ریاکاری فوق العاده ای که خصوصیت محافل به اصطلاح فدرالیست است، آگاه شوند چون از دکترین فدرالیست و به نام مذهب، بعنوان ابزار پیشبرد منابع اساسی خود استفاده می نمایند. او می گوید باید مقابل نظام کنونی ادغام نهادها که برای حیات مردم آلمان اهمیت دارند، مبارز کرد. چون این نظام تنها برای تسهیل پرداخت میلیاردها مارک و انتقال وثیقه ها به بیگانگان تحت شرایط بعد از جنگ اتخاذ شده که سیاستمدارها آنها را پذیرفته بودند. «این رایش دموکراتیک یهودی کنونی که برای ملت آلمان مصیبتی تمام عیار شده، به دنبال بی اثر کردن نیروی انتقاد ایالت های فدرالی است که هنوز گرفتار روح زمان نشده اند و تلاش می کنند با مقابله با این سیاست تا نقطه نابودی در مقابل آن مقاومت کنند.» (صفحه ۴۷۳) هیتلر می گوید از زمان تشکیل جمهوری، یهودیان در نهادهای اقتصادی کشور، مقام ها و منصب هایی به دست آورده و موقعیت هایی را در حکومت ملی اشغال کرده اند. بدین سان هم نهادهای اقتصادی و هم حکومت ملی حامی یهودیت شده اند. حقیقت امر از نظر او این است که ایالت های فدرال کوچک، نقطه های حمله برای کناره گیری و جدایی تصور می شوند و در خدمت آن نگاهی هستند که دورنمایش برای یک کشور خارجی و بیگانه خوشایند است. او می گوید امور پوچ و بی معنایی که برخی ایالت های فدرال با تکیه بر نمایندگان خارج از کشور و پذیرفتن نمایندگان خارجی بین خود مرتکب می شوند، باید متوقف شود و خواهد شد.
جملات قصار
* متوقف کردن خیانت کاران کوچک در حکومتی که دولتش خیانت کاران بزرگ را از مجازات تبرئه کرده، بیهوده است. (صفحه ۴۵۲)
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب