گفتگو با همسر شهید ارغوانی، ۱
مهریه ام سفر به سوریه بود
همسر شهید مدافع حرم محمدتقی ارغوانی می گوید مهریه اش سفر به سوریه بوده و بسیاری از اطرافیان و آشنایانش توقع نداشتند تیپ و ظاهر او مثل همسر بسیجی اش نباشد.
خبرگزاری مهر، فرهنگ و اندیشه _ زهرا زمانی: شهید محمدتقی ارغوانی متولد ۱۳۵۳ عکاس شهرداری منطقه ۲۱ تهران که مدت ها در بسیج و مسجد وردآورد فعالیت داشت، با اوج جنایات داعش تصمیم گرفت به سوریه برود. او ۲۲ بهمن سال ۹۴ در حلب به شهادت رسید و سال جاری چهل و سومین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی با ششمین سالگرد شهادت او همزمان بود.
سالگرد شهادت این شهید مدافع حرم، بهانه ای بود تا با خانم لیلا رجب همسر این شهید بزرگوار به گفتگو بنشینیم.
مشروح نخستین قسمت این گفتگو در ادامه می آید؛
* خانم رجب از آشنایی تان با شهید ارغوانی بفرمائید؟
اول صحبتم می خواهم از اسم و آشنایی خودم با سوریه برایتان بگویم! حدوداً ۱۷ ساله بودم اسم برنامه یادم نیست اما یادم هست با دقت این برنامه را نگاه می کردم. برنامه در مورد سفر زیارتی به سوریه بود. تلویزیون که زیارتگاه ها را نشان می داد، من با این برنامه گریه می کردم تا جایی که به مادرم گفتم من اگر بخواهم ازدواج کنم، نخستین کاری که می کنم این هست که سفر سوریه را روی مهریه ام قرار می دهم. مادرم می گفت چرا؟ و می گفتم: نمی دانم! من بابت این برنامه خیلی به سوریه علاقمند شدم.
جالب هست که وقتی با هم آشنا شدیم، همسرم خیلی عجله داشت با هم عقد نماییم. چون می گفت من می خواهم شما را ببرم سوریه. من هنوز اصلاً نگفته بودم که چنین خواسته ای دارم ولی شاید این جمله ایشان سبب شد من این قدر عجله کنم که بخواهم با ایشان ازدواج کنم.
* دلیل رفتنش چه بود؟
کاروانی در وردآورد بود که به سوریه می رفتند و ایشان کار فیلمبرداری کاروان را انجام می داد. در کاروان همه مسن بودند؛ بیشتر پیرزن و پیرمرد و ایشان کارهایشان را انجام می داد. خود اهالی کاروان هم اصرار داشتند ایشان باشد چون کمک حال بزرگی برای آنها بود.
* یعنی اگر شهید ارغوانی اسم سوریه را نمی آورد، شما قبول نمی کردید؟
اصلاً! بعدها به خودش هم گفتم. نمی دانم شاید یکی از دلایلش خواست خدا و قسمت بود؛ اینکه ایشان سوریه را بیان نمود. اصلاً محال بود من به امثال شهید ارغوانی فکر کنم. محال بود و همه هم در برخورد اول، همین حرف را به ما می زدند. «چه فکری کردی که زنش شدی؟» بعضی حرف ها ناراحتم می کردند. در جواب می گفتم ولی من دوستش دارم و اینکه چیزهایی دارد که خیلی هاتان ندارید. و واقعاً هم داشت.
* کی به سوریه رفتید؟
اردیبهشت ماه سال ۸۱. شاید یک ماه از عقدمان گذشته بود که همه انتظار داشتند آقای ارغوانی چون بسیجی است، همسرش هم مثل خودش باشد. اینکه همسر فرد بخواهد آرایش کند یا از تیپ دیگری باشد، برای خیلی ها جا نمی افتاد.
* در سوریه چه خبر بود و چه دیدید؟
یادم هست فقط قشنگی می دیدم. همه زیارتگاه ها برای من جذاب بودند. جزو سفرهای خیلی خاص بود و من هم خیلی دوستش داشتم. و چون دلی دوست داشتم بروم، خیلی چسبید. ما خیلی سفر با هم رفتیم اما جذاب ترین سفرمان همان جا بود. ۲۹ آذر ۱۳۸۱ هم ازدواج کردیم. سال ۸۳ امیرحسین به دنیا آمد. یادم هست محمد به همه می گفت «بچه ام خوشگله! مگه نه؟» بعد من می گفتم آره خوشگله. به همه هم می گفت «پسرم خوشگله! شکل من نباشه و به لیلا بره کافیه! همون بهتر که به من نرفت.»
امیرحسین که به دنیا آمد، محمد چندجا کار کرده بود و بی کار شده بود. تا اینکه شهرداری فراخوان داد که برای منطقه ۲۱ نیرو می گیرد. فیلمبرداری و عکاس شهرداری منطقه ۲۱ شد. هم علاقه اش را داشت هم تخصص اش را. در قسمت سمعی و بصری رفت و آغاز به کار کرد. امیر حسین هم آرام آرام بزرگ می شد و زندگی هم روال عادی خودش را داشت تا اینکه آزمون گذاشتند تا چند نیرو استخدام کنند. ایشان گفت آزمون دارم و نذری کن که رتبه بیاورم و استخدام شهرداری شوم. می خواست از شر قراردادی کار کردنش راحت شود.
* پس از چند وقت؟
۱۰ سال بعد. ایشون ۱۲ سال سابقه داشت پس از اینکه شهید شد.
* در این زمان مسافرت هم رفتید؟
خیلی. محال بود دو روز تعطیلی پشت هم باشد و ما جایی نرویم. اصفهان، شهرکرد، مشهد، شمال، آستارا، کرمانشاه و لرستان و بیشتر جاها رو با هم دیگر دیده بودیم.
* شما بیشتر اهل مسافرت تفریحی بودید، یا شهید ارغوانی؟
هردو یک مدل بودیم. هر دومان؛ اهل خوشگذرانی!
* اهل پس انداز نبودید؟
نه. دوست داشتیم در همین وضع که هستیم، خوش باشیم. شاید اگر خیلی ها جای ما بودند، نمی توانستند ۱۵ سال در آن دو اتاق زندگی کنند. اما نه من سخت می گرفتم و نه شهید ارغوانی. می پرسید راحتی؟ می گفتم بله! می گفت پس سخت نگیریم. همینطور زندگی می نماییم. مهم این هست که خوش هستیم.
* شد وسیله ای عوض یا اضافه کنید؟
خیلی. کل فضای خانه ما شاید ۲۰ متر نمی شد. اما در آن بیست متر همیشه یک سری تغییرات بود. مثلا مبل عوض می کردیم. شاید به چشم خیلی ها نمی آمد و همه می گفتند آخر در این یک ذره جا دیگر چه مبلی می خواهید؟ ولی من می گفتم من دوست دارم. آدم روحیه اش عوض می شود. یک مرتبه مبل عوض می کند. یک مرتبه پرده عوض می کند. یک مرتبه تلویزیون عوض می کند. همه اینها خودش در روحیه آدم تاثیر دارد.
* بامداد تا عصر در محل کار بود؟ یا پس از کار به جای دیگری مثل بسیج می رفت؟ این وضعیت پس از ازدواج ادامه داشت؟
بله. ادامه داشت. می آمد و بعد باید به پایگاه می رفت. اگر یادواره شهدا بود یا مراسمی مذهبی مثل مناسبت های محرم یا فاطمیه، یا تولد و یا شهادتی بود باید به مسجد یا پایگاه بسیج می رفت. برای یادواره شهدا یا تقدیر از خانواده های شهدا هم بود و سبب می شد بیشتر وقتش را در پایگاه بگذراند.
* پیش نیامد که بگویید دیگر نرو! یا دیگر نمی خواهد بروی؟
خیلی وقت ها پیش می آمد که دیگران آزارش می دادند. هم اکنون که شهید شده، خیلی ها نسبت به او احساس ادای دین دارند اما آن موقع این طور نبود. من هم اعصابم خرد می شد و می گفتم در مقابل این همه زحمتت چرا باید اذیت شوی! چرا باید بروی و خالصانه کار کنی و اذیتت کنند؟ در جواب می گفت من دلی کار می کنم، برای رضا خدا کار می کنم نه برای بنده خدا. بنده خدا می خواهد متوجه بشود یا نشود، برای من مهم نیست. او کار خودش را بکند، من هم کار خودم را. بنابراین علیرغم همه مخالفت ها، کار خودش را انجام می داد.
* با دوست و رفقای همسرتان رفت و آمد داشتید؟
نه. من زیاد دوست شان نداشتم.
* چرا؟
چون یا زیاد فقیر بودند و همیشه نیاز به کمک داشتند و یا اینکه پول می گرفتند و دیگر نمی آوردند. از نظر من یک جور وبال گردن بودند تا دوست. مثلا فردی می آمد که معتاد بود و اصلاً دوست نداشتم صورتش را ببینم. از او می پرسیدم اصلاً چرا باید با این آدم حرف بزنی؟ می گفت خانم، خدا این آدم را سر راه ما گذاشته است. حتما کسی جز من نبوده به او کمک نماید. پس من هستم که باید حتما کمکش کنم. و علیرغم همه مخالفت های من به این تیپ آدم ها کمک می کرد. دست آنها را می گرفت؛ آن هایی که خیلی هایشان پولمان را پس ندادند. اما خب، او می گفت ایرادی ندارد.
* این که می گفت خدا این افراد را سر راه ما گذاشته، با فکر و عقیده شما همخوانی نداشت؟
نه نداشت. ولی می گفت من به تو سخت نمی گیرم. می گفت از حق من چیزی به دیگران نمی دهد.
* در سالهای زندگی مشترکتان، به غیر از مسافرت، به اماکن و جای دیگری هم رفتید؟ مثلا مزار شهدا؟
نه. اصلاً در این وادی ها نبودم. اصلاً اعتقاد من و او، زمین تا آسمان با هم تفاوت داشت.
* شهید ارغوانی هیچگاه مسائل اعتقادی یا موضوعی را به اجبار از شما نخواست؟
اصلاً! وقتی ازدواج کردیم چادری بودم. اما ایشان پس از ازدواج گفت اگر چادر را دوست نداری، آنرا کنار بگذار! من هم دیگر چادر سر نکردم. او عقاید خودش را داشت و من هم عقاید خودم را. همین مسئله هم سبب شد خیلی ها با او و با من به مشکل بخورند؛ سر اینکه چرا همسر کسی که بسیجی است و بیشتر وقتش را در مسجد و پایگاه می گذراند، باید این گونه باشد؟
به نظر من هیچگاه نباید از روی ظاهر، آدم ها را قضاوت کرد. اگر چنین تجربه ای از زندگی نداشتم، چنین چیزی را باور نمی کردم. اما همیشه گفته ام و باز هم می گویم که هیچگاه نباید از روی ظاهر آدم ها را قضاوت کرد. اگر فردی آرایش می کند یا ظاهر و تیپش طوری است که شما نمی پسندید، دلیل نمی گردد به او خرده بگیرید!
* شما چه تیپی هستید؟ مانتوییِ …؟
الان که نیستم. آن موقع بودم. (می خندد) زمانی از آن دسته ای بودم که مانتوی جلوباز می پوشند. روسری نداشتم و همیشه شال سرم بود که حجم کمی از سرم را می پوشاند. همان گونه که گفتم ما کلاً سخت نمی گرفتیم و راحت بودیم. شهید ارغوانی هم از آن هایی نبود که همیشه نماز اول وقت می خوانند و همیشه وضو دارند...
ادامه دارد....
منبع: پرسی بلاگ
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب