شهید مجید تجن جار کسی که تا قلب هوش مصنوعی جهان پیش رفت
به گزارش پرسی بلاگ، شهید مجید تجن جار نخبه علمی که از حیاط خانه اش در روستای تجن جار از توابع استان مازندران تا قلب هوش مصنوعی جهان پیش رفت و حالا نامش کنار واژه شهید به ثبت رسید.
خبرگزاری مهر، گروه استان ها - سمانه قلی پور: دکتر مجید تجن جاری، کودکی که رادیوی شکسته را نه فقط باز کرد، بلکه تکه های پراکنده اش را چون قطعات یک پازل یافت و با دستان کوچک خود، آینده ای را از دل آن سر هم کرد — آینده ای که هنوز در سکوت حیاط خانه طنین انداز است.
گویی صدایی درونی به او می اظهار داشت: «آینده از همین جا آغاز می شود.» این روایت، صدای مادری ست که شاهد تمام آن لحظه ها بود… و حالا، راوی سکوت خانه ای ست که فرزندش، با نبوغ و با خون، به آن معنا بخشید.
نبوغی که از آینده آمده بود..
.
گاهی انسان ها نه فقط در زمان خود، بلکه برای فرداها زاده می شوند. دکتر مجید تجن جاری از کودکی نشانه های این بی زمانی را در رفتار و نگاهش داشت؛ ذهنی تیز و خلاق که خیلی زود مرز بین بازی و علم را شکست.
زبیده خالقی، مادر شهید به یاد می آورد: «یادم هست روزی با هم به فروشگاه رفتیم، دستگاه ویدئو تازه آمده بود. مجید حدود ده، یازده ساله بود، از خاله خاله اش، یک رادیوی کهنه را برداشت، باز کرد، قطعاتش را شناخت و باردیگر از نو ساخت. ما فقط نگاه می کردیم، ولی او انگار نقشه ای در ذهن داشت.»
حیاط خانه ساده شان به لابراتوار او تبدیل شد؛ جایی که با قطعات الکتریکی، مدار و لحیم کاری می کرد. زبیده می گوید یک روز به من اظهار داشت: مامان، کارگاه ندارم، می توانم اینجا کار کنم؟ گفتم: این خانه برای توست، هر کاری می خواهی بکن.
پدر مجید، کارمند بازنشسته، از شرایط مالی خانواده اظهار داشت: امکانات کم بود اما مجید دست از تلاش نکشید. خودش یاد گرفت، ساخت و خلق کرد. در هجده سالگی، رباتی ساخت که نه فقط حرکت می کرد، بلکه فکر هم می کرد.
زبیده خالقی ادامه می دهد: ما نمی فهمیدیم او چه می سازد، اما می دانستیم این چیزی از آینده است. مادر با صدایی آرام و بغض آلود می گوید: داغ جدایی از فرزند، جایی که آینده را می ساخت، سوزاننده است. خانه بدون او کوچک و سکوتش بلندتر از همیشه است.
در عین حال، مجید تنها در نبوغ علمی بی نظیر نبود؛ اخلاقش فراتر از مرزهای معمول بود. مادر می گوید: رفتارش با همه مهربانانه بود؛ احترام و ادبش زبانزد. گاهی فکر می کردم نمره اش در اخلاق بی نهایت است.
هجرت مجید به تهران آرام و بی ادعا بود. مادرش می گوید: چهارده سال سکوت کرد و کوشش کرد. من نمی فهمیدم دقیقا چه کار می کند، اما حس می کردم برای هدفی بزرگ تر از خودش می جنگد.
بوی پیراهنش هنوز در خانه مانده...
صدایش می لرزد، اما نه برای شکستن؛ برای ایستادن، برای نگه داشتن حرمت آن درد. آرام می گوید: وقتی پیکرش را دیدم، انگار جهان ایستاد. فقط نگاهش کردم… با همان لبخند همیشگی اش در خاطرم. به خودم گفتم: آرام باش، او رفتنی نبود. او را به خاک ندادند، به آسمان بردند.
همیشه می اظهار داشت: گلویم را ببوس، مامان… سکوت کوتاهی می گذرد. مادر نگاهی به زمین می اندازد، واژه ای سنگین را بالا می آورد: هر بار که به خانه اش می رفتم، می اظهار داشت: مامان، گلویم رو ببوس… حالا می فهمم. من شرمنده ام که آخرین بار، نتوانستم گلویش را ببوسم.
دل سوخته ایم، اما فرو نریخته ایم
در میانه این اندوه سنگین، صدایی از اعماق باورها به گوش می رسد؛ صدایی که نه از عزاداری، که از ایستادگی می گوید: خواهرم هر روز زنگ می زند، می گوید: زبیده، من که فقط خاله اش بودم این طور می سوزم؛ تو چه طور نفس می کشی؟ و من به او می گویم: صبر، تنها چیزی است که مجید در قلبم کاشت. خودش رفت، اما صبرش را برایم به یادگار گذاشت.
یادش، زندگی ما را روشن کرده
ما مادرها با پوست و استخوان مان زندگی می نماییم، درد را لمس می نماییم. اما من هر شب با خودم می گویم: مجید، جانم، هرچند جسمت را از من گرفتند، اما نامت، یادت، صدایت هنوز با من است. هنوز گاهی صدای در را می شنوم… که می آیی، کلید می زنی، می گویی: مامان، خسته نباشی.»
علی تجن جاری، پدر شهید، مردی آرام با نگاهی سنگین از سال ها تجربه، روی مبل نشسته است و تصاویر قدیمی را ورق میزند.
در خانه ای ساده، ذهنی جهانی داشت
پدرش با لبخندی محو، نگاهی به گوشه حیاط می اندازد. در چشمانش، رد غروری آرام دیده می شود: آن خانه ساده، همان حیاط بی آلایش، تبدیل شد به محل تشکیل رؤیاهایی بی مرز.
از همان اتاق کوچک، با جهان در تماس بود. می اظهار داشت: من در ایران می مانم، اما باید صدای علمم آن سوی مرزها هم شنیده شود. و چنین هم شد. بارها شنیده بودم، زمانیکه کسی از او می پرسید شاگردانت کجا هستند، با لبخند پاسخ می داد: «همه جا هستند… اسپانیا، انگلیس، کانادا، ترکیه....»
از شکست، پلی ساخت برای صعود
سکوتی کوتاه میان جملات پدر جاری می شود. سپس ادامه می دهد: در یکی از گفتگوهایش اظهار داشته بود: شکست زیاد خورده ام، بسیار زیاد… اما خانه ای ساختم، خانواده ای علمی… که همه شانس هایم در همان جا بود. «آیولرن»، نام آن گروه بود؛ جوانانی که از دل زمین برخاستند و به قله رسیدند.
پدر، دستی بر سینه اش می گذارد؛ گویی چیزی از عمق وجودش به زبان می نشیند: ما نمی دانستیم مجید درحال آموزش دادن است. نه از سر پنهان کاری، بلکه در بین ساخت روبات ها و پروژه های هوش مصنوعی، آن وجه کمتر دیده می شد.
روزی شنیدیم که تعداد شاگردانش از ۵۰۰ هزار نفر گذشته است. مجید، معلمی بود بدون مرز؛ با تخته ای مجازی، اما پرشکوه. و همه این ها، از اتاقی شروع شد که حتی صندلی اضافه ای نداشت. فقط عشق بود، یک لب تاب، و نوری از اشتیاق.
همیشه می اظهار داشت: «علم، باید جاذبه داشته باشد؛ نه ترس، نه اجبار… تنها انگیزه و میل به دانستن.»
قرآنی که هنوز بوی حضور دارد...
لحظاتی بعد، پدر آرام تر می شود. نگاهی به میز روبه رو می اندازد. قرآنی کوچک را برمی دارد؛ همان که می گوید سال ها همراه پسرش بوده است. با حرکتی آرام، عینک را از جیب پیراهن بیرون می آورد، بر چشمانش می گذارد و بی صدا، سطری از آیات را تلاوت می کند.
صدایش آهسته است، اما واژه ها شفاف و استوار. آیه ها را چنان می خواند که گویی از عمق دلش می جوشند. قرآن را می بندد، دستی بر جلد آن می کشد؛ گویی هنوز گرمای دستان پسرش را احساس می کند.
در سکوت خانه، چیزی جز طنین نفس هایش شنیده نمی گردد. لحظه ای نگاهش را به قاب عکس فرزندش می دوزد. چیزی نمی گوید. اما آن نگاه، روایت هزار حرف ناگفته است.
پایان روایت؛ آغاز یک راه
این فصل از زندگی مجید، تنها یک مسیر حرفه ای نبود؛ بخشی از شناسنامه علمی ایران امروز است. جوانی که به جای مهاجرت، ماند؛ به جای گلایه، ساخت؛ و به جای ترک، ریشه دواند.
در خانه ای ساده، با دستی بر صفحه کلید و دلی سرشار از یقین، شاگردانی را تربیت کرد که امروز در گوشه گوشه ی جهان، پرچم اندیشه اش را برافراشته نگه داشته اند.
یادگاری که از جانش کاشت...
محدثه تجن جاری، خواهر شهید، آرام و متین در قاب تصویر نشسته است. نوری نرم از پنجره نیمه باز بر چهره اش می تابد. صدایش ظریف و شمرده، میان اندوه و افتخار در نوسان است: گاهی می پرسند مجید چه چیزی از خودش به جا گذاشت؟ فرزندی نداشت، خانواده ای تشکیل نداد… اما من می گویم: کاش می دانستند فرزند یعنی چه.
وی ادامه می دهد: مجید، فرزندی از خونش به دنیا نیاورد، اما فرزندی از فکرش آفرید؛ نامش را گذاشت شرکت. همیشه با اطمینان می اظهار داشت: ایولرن را ساختم… این، فرزند من است.
خواهر شهید مکثی کوتاه می کند و می گوید: مجید فقط برادرم نبود؛ هم نَفَس من بود. هیچگاه میان ما دعوایی رخ نداد؛ نه به خاطر ناتوانی، بلکه چون نیازی نبود. ما رفیق بودیم؛ هم فکر، هم دغدغه، هم دل. بیشتر از یک برادر، برایم معلم بود؛ معلمی که حتی سکوتش درس داشت.
وی ادامه می دهد: وقتی فرزندم به دنیا آمد، از صمیم جان خوشحال شد. یادم هست برایش اسباب بازی می خرید و می اظهار داشت: باید باهوش بار بیاید. خودش پدر نبود، اما پدری را زندگی می کرد. وی در عمل، شهید بود؛ نه فقط در لقب صدا آرام تر می شود، اما معنا سنگین تر. شهادت را فقط در لباس رزم و میدان نبرد نمی دید. شب ها تا سحر پشت مانیتور می نشست، کد می نوشت، ایده می ساخت، آینده می ساخت. پروژه هایی می نوشت که انگار از دهه های آینده آمده بودند.
خواهر شهید اضافه می کند: جهادش، جهاد فکر بود؛ میدانش علم، اسلحه اش نبوغ. شهادت، پایان راهش نبود؛ تجلیِ زندگی ای بود که تماماً وقف بود.
برادرم به پول نه گفت؛ به وطن، آری
روایت رنگ تصمیم می گیرد؛ از عاطفه به وفاداری، از پیشنهاد به ایمان. وقتی پیشنهاد چشم گیر یک شرکت بزرگ از اروپا رسید، همه فکر کردند انتخابش روشن است. امکانات، حقوق بالا، مهاجرت آسان… به او گفتم: مجید، این انتخاب توست. لبخند زد و اظهار داشت: محدثه، نمی توانم تو کشوری زندگی کنم که بامداد تا شب در رابطه با مردمم دروغ می گویند. من حتی اگه تو چادر زندگی کنم، ترجیح می دم تو وطنم باشم.
عروجی که از پیش نوشته شده بود
نگاهش به نقطه ای دور خیره می شود؛ لحظه ای سکوت. سپس با تأکیدی درونی و باورمندانه می گوید: مجید، متولد نشد؛ گویی فرود آمد. آمد تا بسازد، آموزش دهد، الهام ببخشد… و آن گاه که رسالتش به پایان رسید، رفت. نه در سکوت، که در اوج.
من همیشه فکر می کنم خدا مجید را فقط جهت سی وپنج سال به ما امانت داده بود. حالا، مأموریتش به پایان رسیده است… اما صدایش، همچنان جاری ست.
ما همچنان ایستاده ایم...
امروز، اتاق کوچک خانه تجن جار خاموش است. دیگر صدای لحیم کاری نمی آید، مانیتور خاموش مانده و میز کار خالی است. اما اندیشه ای که از آن اتاق برخاست، زنده تر از همیشه جاری ست؛ در نبض پژوهش، در رگ های علم، در آسمان امید.
شهید دکتر مجید تجن جاری دیگر در بین ما نیست؛ اما نگاهش، هنوز در چشم های شاگردانش روشن است. تفکرش، میان خطوط کدی که نوشت، پروژه هایی که جان بخشید، و رویاهایی که ناتمام نگذاشت، زندگی می کند.
او رفت، اما راهش ماند. منش اش، باورش به ماندن، به ساختن، به تربیت نخبگانی در خاک وطن ماند. پدری با چشمانی پُر از غرور، برایمان از فرزندی اظهار داشت که در سکوت، در وقار، در عمل، تعریف جدیدی از «جهاد علمی» نوشت.
و ما امروز به یقین رسیده ایم: بعضی انسان ها برای ماندن نمی آیند؛ برای افروختن چراغی می آیند که راه را تا سال ها روشن کند...
شهید دکتر مجید تجن جاری، تنها یک نخبه علمی نبود؛ او تجسم عینی زیست متعهد، عالمانه و ملی بود. کسی که می توانست از مرزها عبور کند، در بهترین مراکز جهانی بدرخشد، اما برگزید که در همین خاک بماند، ریشه بدواند و فردایی روشن بسازد. همین ماندن، همان ایستادگی صبورانه و مؤمنانه، آماج دشمنی شد.
منبع: persiblog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب