یادداشت مهمان؛
گرسنگی بمب بی صدای رژیم صهیونیستی در غزه
پرسی بلاگ: گرسنگی در غزه مانند بمبی بی صدا آدم می کشد؛ کودکان، زنان حامله و شیرده و سالمندان بیش از دیگران در معرض خطر مرگ هستند. گرسنگی به اندازه بمب تهاجمی و کشنده است.
خبرگزاری مهر _ گروه فرهنگ و ادب: علی معروفی آرانی، پژوهشگر حوزه یهودیت و صهیونیسم همزمان با نسل کشی این روزهای اسراییل در غزه، یادداشتی نوشته که برای انتشار در اختیار خبرگزاری مهر قرار گرفته است.
مشروح متن این یادداشت را در ادامه می خوانید:
گرسنگی در غزه مانند بمبی بی صدا آدم می کشد؛ کودکان، زنان حامله و شیرده و سالمندان بیش از دیگران در معرض خطر مرگ هستند. گرسنگی به اندازه بمب تهاجمی و کشنده است؛ با این تفاوت که صدایی ندارد و بصورت تدریجی جان افراد را می گیرد. تصاویری که از غزه به جهان مخابره می شود مانند صحنه هایی از یک فیلم ترسناک است؛ انسان های لاغر و رنگ پریده درحال قدم زدن در خیابان ها و کوشش برای یافتن آب و غذا هستند. دلیل رنگ پریدگی و نزار بودن این افراد زندگی زیر سایه مرگ، کمبود مداوم غذا، محرومیت از خواب و رنج مداوم، از دست دادن است. هم اکنون، آرد هم تراز با طلا شده است.
سرعت سوءتغذیه کودکان خردسال نیز اعجاب انگیز است. بمباران و کشته شدن مستقیم مردم وحشیانه است، اما این گرسنگی و کوتاه کردن عمر کودکان عذاب آور و پست است. این تأثیر طولانی مدت از نظر فیزیکی، شناختی و اخلاقی بر جمعیت آینده غزه خواهد داشت… همه چیز نشان میدهد که این کار عمدی و نسل کشی است.
رژیم صهیونیستی دیدگاه موعود باوری برای کنترل تمام سرزمین های فلسطینی امروزی را دارند. آنها متوقف نمی شوند. آنها به پاکسازی قومی یا بدتر از آن، به هر چیزی که لازم باشد، اعتقاد دارند و باز هم این آمریکا است که تنها پشتیبان آنها است و این رییس جمهور گیج و منگ آمریکا و دیگران هستند که جلوی این کشتار و گرسنگی را نمی گیرند.
رژیم صهیونیستی «فقط غیرنظامیان را هدف قرار نمی دهد، بلکه اهتمام دارد با لطمه رساندن به فرزندان فلسطینی، آینده مردم فلسطین» را تباه کند. مرگ و میر ناشی از قحطی و گرسنگی در غزه به علت محدودیت هایی است که رژیم صهیونیستی برای ورود و توزیع کمک های بشردوستانه به وجود آورده است. باید اقدامی برای جلوگیری از قحطی در غزه انجام داد. هشدارهای اخیر سازمان ملل درباب این مساله مورد توجه قرار نگرفته است. این فاجعه به دست بشر به وجود آمده و بطورکامل قابل پیشگیری است. قحطی، گرسنگی و مرگ و میر ناشی از آن در غزه به علت محدودیت هایی است که رژیم صهیونیستی برای ورود و توزیع کمک های بشردوستانه به وجود آورده است.
مردم غزه به علت بحران قحطی و گرسنگی درمانده شده اند و «نظم و قانون انسانی» در باریکه غزه سقوط کرده است. این وضعیت به علت آوارگی و جابجایی مردم غزه و همین طور تخریب زیرساخت ها ایجاد شده است. محاصره ۱۶ ساله رژیم صهیونیستی، تأثیر مخرب جدی بر حقوق غیرنظامیان داشته؛ اقتصاد محلی نابود شده و وابستگی به کمک ها افزایش پیدا کرده است. ادامه حملات و محدودیت های مستمر رژیم صهیونیستی و استفاده آنها از سیاسغزه در زمان شروع دور جدید حملات رژیم صهیونیستی به این منطقه تحت محاصره در ادبیات حقوق بشری به عنوان بزرگ ترین زندان روباز جهان و در ادبیات جغرافیایی یکی از پرتراکم ترین مناطق جهان از حیث جمعیت معرفی می شد.
به گفته آنتونیو گوترش رییس سازمان ملل در مورد حق غذا، رژیم صهیونیستی عمداً فلسطینیان را گرسنه می کشد و باید برای جنایات جنگی - و نسل کشی پاسخگو باشد. گرسنگی و سو تغذیه شدید در نوار غزه گسترده است، جایی که حدود ۲.۲ میلیون فلسطینی با کمبود شدید ناشی از تخریب منابع غذایی رژیم صهیونیستی و محدود کردن شدید جریان غذا، دارو و سایر تجهیزات بشردوستانه مواجهند. کامیون های کمک رسانی و فلسطینی هایی که منتظر کمک های بشردوستانه هستند، زیر آتش ارتش رژیم صهیونیستی قرار گرفته اند. محروم کردن عمدی مردم از غذا به وضوح یک جنایت جنگی است.
رژیم صهیونیستی قصد خودرا برای نابودی کامل یا جزئی مردم فلسطین فقط به خاطر فلسطینی بودن اعلام نموده است. به نظر من به عنوان یک کارشناس وپژوهشگردرحوزه صهیونیسم، حالا این یک وضعیت نسل کشی است. این بدان معناست که دولت اسرائیل در کل مقصر است و باید پاسخگو باشد؛ نه فقط افراد یا این دولت یا آن شخص. در هر قحطی - چه انسان ساخته یا ناشی از آب و هوا - کودکان و نوزادان، زنان حامله و سالمندان بیشترین لطمه پذیری را در مقابل سو تغذیه، بیماری و مرگ زودرس دارند.
براساس ارقام طبقه بندی مرحله امنیت غذایی یکپارچه، کنسرسیومی متشکل از آژانس های سازمان ملل و گروههای امدادی مردم نهاد، از حدود ۶۰۰ هزار نفری که در سرتاسر جهان با گرسنگی فاجعه بار مواجهند، ۹۵ درصد حالا در غزه هستند.
با گذشت زمان و تشدید جنایت های رژیم صهیونیستی در این منطقه که سبب رقم خوردن آمارهای هولناکی از شهادت ساکنان غزه خصوصاً کودکان و خبرنگاران شد، از غزه با نام گورستان دسته جمعی، گورستان کودکان و خطرناک ترین منطقه جهان برای خبرنگاران یاد می شد.
اکنون و در پنجمین ماه جنگ رژیم صهیونیستی مقابل غزه و در پی به انتها رسیدن مواد غذایی در این منطقه و کمکرسانی قطره چکانی به مردم تحت محاصره، غزه گرسنه ترین نقطه جهان است. این وضعیت غزه، قسمتی از استراتژی قدیمی رژیم صهیونیستی است؛ گرسنگی، شیطانی ترین سلاح زرادخانه رژیم صهیونیستی است. حالا بحران انسانی در غزه در آستانه مرحله جدید وحشتناکی است: گزارش اخیر سازمان ملل نشان میدهد که مرگ ومیر ناشی از گرسنگی ممکنست به زودی از تلفات ناشی از حملات هوایی فراتر رود.
رژیم صهیونیستی در دهه های گذشته همیشه از گرسنگی به عنوان سلاحی مقابل ساکنان غزه استفاده می کرد؛ مهم ترین مصداق این ادعا، حفظ حق کنترل کمک های غذایی وارد شده به غزه است که بر طبق شواهد و مستندات موجود، رژیم صهیونیستی عامدانه و بطورکامل هدفمند این حق را برای خود حفظ کرد. جنگ رژیم صهیونیستی مقابل غزه که از ۷ اکتبر (۱۵ مهر) شروع شد، پرده از کوشش های این رژیم برای پنهان کردن استراتژی گرسنگی برداشت؛ نظامیان صهیونیست بطورکامل آشکارا از ورود آب و مواد غذایی و سوخت به غزه جلوگیری کردند؛ از بیش از ۹۰ نانوایی در غزه، فقط حدود ۱۰ نانوایی از نبود آرد یا بمباران ها در امان مانده و همچنان فعالیت می کنند؛ بولدوزرهای ارتش رژیم صهیونیستی به تخریب مزارع حاصلخیز کشاورزی غزه مشغول هستند.
گذشته از این موارد، مقام های صهیونیست مانند یوآف گالانت وزیر جنگ و ایتامار بن گویر وزیر امنیت داخلی کابینه بنیامین نتانیاهو با انتشار بیانیه هایی علنی هدف خودرا از محروم کردن مردم غزه از غذا بیان نمودند. مقام های صهیونیست حتی ورود کمک های بشردوستانه به غزه را مشروط به آزاد شدن زندانیان خود در دست مقاومت فلسطین کردند. در کنار هم گذاشتن قطعات این پازل به خوبی آشکار می کند که رژیم صهیونیستی در ادامه استراتژی سلاح سازی گرسنگی دست به جنایتی مرگ بارتر از همیشه زده است. نکته ای که نباید از آن غفلت کرد این است که گرسنگی موجود در غزه نتیجه جانبی وضعیت جنگی نیست، بلکه پیامد یک استراتژی مرگ بار مداوم رژیم صهیونیستی در غزه یعنی همان سلاح سازی گرسنگی است.
قوانین بین المللی بشردوستانه یا قوانین جنگ، گرسنگی دادن غیرنظامیان را به عنوان یک روش جنگی ممنوع می کند. اساسنامه رم یا دیوان بین المللی کیفری مقرر کرده است که گرسنگی عمدی غیرنظامیان بوسیله محروم کردن آنها از مواد ضروری برای بقا همچون مانع تراشی در دریافت کمک های امدادی جنایت جنگی است و قصد مجرمانه در این حوزه حتی نیازی به اعتراف مجرم ندارد، بلکه از ارزیابی شرایط استنباط می شود.
برنامه جهانی غذا به دفعات در ماه های نوامبر و دسامبر درباره ی احتمال فوری گرسنگی در غزه هشدار داد و اعلام نمود که سیستم غذایی در غزه در آستانه فروپاشی است. کارشناسان سازمان ملل طی بیش از سه ماه جنگ رژیم صهیونیستی مقابل غزه بارها اعلام نمودند که ادامه زندگی ساکنان غذا به علت قحطی و گرسنگی نا ممکن می شود.آکسفام، دفتر هماهنگی سازمان ملل برای امور بشردوستانه، دفتر پناهندگان نروژی و فائو نهادهایی هستند که با انتشار بیانیه ها و گزارش هایی درباره ی بحران گرسنگی در غزه هشدار دادند. تا حالا گروه ها، نهادها و سازمان های حقوق بشری مختلفی سلاح سازی گرسنگی در غزه را از طرف رژیم صهیونیستی محکوم کرده و خواهان توقف آن شده اند. دیده بان حقوق بشر در اینباره اعلام نموده است که شواهد نشان میدهد که اسرائیل از گرسنگی دادن به غیرنظامیان به عنوان روشی جنگی استفاده می نماید.
این نهاد حقوق بشری تاکید دارد که رژیم صهیونیستی علاوه بر استفاده شدید از استراتژی گرسنگی دادن، باید به علت محاصره بیش از ۱۶ ساله غزه نیز محکوم شود، برای اینکه قانونا و برمبنای کنوانسیون چهارم ژنو، رژیم صهیونیستی به عنوان نیروی اشغالگر موظف به تامین دسترسی غیرنظامیان غزه به مواد غذایی و تجهیزات پزشکی است.
محاصره ۱۶ ساله غزه و متعاقب آن گرسنگی دادن مردم این منطقه با هدف دستیابی به اهداف جنگی سبب شده تا غزه حالا به خانه گرسنه ترین مردم جهان تبدیل گردد. بر طبق گزارش یک کنسرسیوم بین المللی تحت حمایت سازمان ملل در اواخر ماه دسامبر، ۹۳ درصد مردم غزه با سطوح مختلفی از بحران گرسنگی مواجه بودند. بیش از نیم میلیون نفر از ساکنان غزه معادل یک چهارم جمعیت محاصره و بمباران شده با گرسنگی فاجعه بار مواجهند. استیو تاراولا، سخنگوی برنامه جهانی غذا، درباره ی ابعاد بحران گرسنگی در غزه، می گوید که مقیاس و سرعت این بحران در دوران مدرن بی سابقه است؛ اگر وضعیت فعلی ادامه یابد، تا چند روز دیگر به قحطی خواهیم رسید. رژیم صهیونیستی در واکنش به هشدارها، ابراز نگرانی ها و اعتراض ها از استفاده اش از گرسنگی به عنوان سلاح، مدعی است که در غزه گرسنگی وجود ندارد.
ارقامی که بگفته این گروه خوش بینانه ترین ارزیابی آنها از وضعیت فعلی است، نشان میدهد که بقیه افراد مذکور در سودان جنوبی، یکی از فقیرترین کشورهای جهان زندگی می کنند. حدودا از هر چهار خانوار در غزه یک خانوار با گرسنگی و قحطی مواجه می باشد که شدیدترین و فاجعه بارترین معیار ناامنی غذایی است. طبق گزارش سازمان ملل، بیش از نیم میلیون نفر در غزه امروز به عنوان افراد گرفتار ناامنی غذایی معادل سطح قحطی گرسنگی طبقه بندی می شوند.
غربالگری های تغذیه در مراکز بهداشتی و پناهگاه ها در ژانویه نشان داد که حدودا ۱۶ درصد از کودکان زیر دو سال - معادل یک نوزاد از هر شش نوزاد - در شمال غزه، جایی که ۳۰۰۰۰۰ نفر در آن گیر افتاده اند و حدودا هیچ کمک غذایی مجاز نیست، گرفتار سوءتغذیه حاد یا هدر رفته اند. توسط اسرائیل بر اساس گزارش اخیر سازمان ملل، حدودا ۳ درصد از این افراد از هدر رفتن شدید رنج می برند، در معرض خطر بالای عوارض پزشکی یا مرگ بدون کمک فوری هستند.
در میان جرایم بین المللی مجموعه ای از رفتارهای مجرمانه قابل شناسایی است که از آنها به «گرسنگی دادن توده ای» تعبیر شده است. این دسته از جرایم اشاره به رفتارهایی دارد که ماهیت عنصر مادی آنها محروم کردن غیر نظامیان از «مایحتاج زندگی» است. محروم کردن شهروندان عادی از دسترسی به آن چه برای بقا لازم است با عنایت به این که در زمان صلح و یا در زمان جنگ واقع شود، می تواند به عنوان رفتار سازنده جرایم مختلف بین المللی شامل نسل زدایی، جنایت مقابل بشریت و یا جنایات جنگی قابل تعقیب باشد. چرایی و مقصود از ارتکاب گرسنگی دادن توده ای فراوان است. محروم کردن تمام یا قسمتی از یک گروه مذهبی، قومی، نژادی و یا ملی از مایحتاج زندگی با هدف نابودسازی ایشان، رفتار سازنده نسل زدایی خواهد بود. یکی از رفتارهای سازنده نسل زدایی عبارت است از تحمیل همراه با التفات شرایطی از زندگی که برای نابود ساختن تمام یا قسمتی از گروه هدف طراحی و محاسبه شده است. هدف از این تدابیر مرگ تدریجی اعضای یک گروه یا وارد آوردن لطمه جدی به سلامت ایشان باید باشد. چنین صدمه ای یک ضرر شدید و طولانی مدت است که توانایی قربانیان برای ادامه یک زندگی عادی و سازنده را مختل می سازد. «قانون عناصر جرایم» دیوان کیفری بین المللی نیز در بیان مصادیق تحمیل شرایط زندگی به محروم ساختن عامدانه اعضای گروه هدف از منابع حتمی و ضروری برای بقا مانند آذوقه و خدمات درمانی اشاره نموده است.
دادستان دیوان در پرونده عمرالبشیر در اثبات بهتان نسل زدایی، یکی از شیوه های نابودسازی به کار گرفته شده در منطقه دارفور سودان را انتقال سازمان یافته قربانیان از سکونتگاه خود به زمینهای بی آب و علف اظهار داشت که در اثر آن برخی بواسطه گرسنگی دادن جان خودرا از دست دادند. دیوان بین المللی دادگستری نیز تأیید کرده است که تحمیل شرایط زندگی به عنوان یکی از رفتارهای سازنده نسل زدایی، شیوه های نابود سازی به غیر از کشتن را پوشش می دهد و شامل محروم سازی از غذا، مراقبت های پزشکی، البسه و سرپناه و همین طور کمبود بهداشت است.
در زمان مخاصمات مسلحانه نیز محروم کردن غیر نظامیان از مایحتاج زندگی به عنوان یک جنایت جنگی و یکی از نقض های فاحش حقوق بشردوستانه جرم انگاری شده است.
محروم کردن غیرنظامیان از مایحتاج زندگی در هنگامه جنگ و مخاصمات مسلحانه از گذشته های دور به عنوان یک شیوه جنگی به کار گرفته شده است. به تعبیر یکی از نویسندگان حقوقی در سرتاسر تاریخ جنگ ها، هر ملتی که در موقعیتی بوده است که دشمن خودرا گرسنگی دهد، چنین کرده است. جنگ های معاصر نیز دربردارنده نمونه های فراوانی از گرسنگی دادن غیرنظامیان بوده است. به عنوان نمونه، در جنگ داخلی سوریه رواج گرسنگی دادن غیرنظامیان به عنوان یکی از وجوه متمایز این جنگ از مخاصمات مشابه دیگر قلمداد شده است.«کمیسیون تحقیق سازمان ملل راجع به سوریه» در گزارش سال ۲۰۱۸ اعلام داشت که غیر نظامیان گرفتار در مناطق درگیری بصورت مستمر از امکان خروج با اهداف درمانی و پزشکی و توزیع آذوقه و لوازم بهداشتی محروم هستند. در اینجا می توان به محاصره مناطق شیعه نشین نبل و الزهرا در سوریه اشاره نمود که بنا بر گزارش شورای حقوق بشر سازمان ملل، ساکنان این مناطق قربانی جنایت گرسنگی دادن بوده اند.
همچنین، «هیأت حقیقت یاب شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد درباره ی نقض های حقوق بشر و حقوق بشردوستانه در غزه» محاصره کامل این منطقه را مصداق بارز گرسنگی دادن در حقوق مخاصمات دانسته که منتهی به گرسنگی در بین ساکنان غزه شده است. مخاصمه مسلحانه در یمن نیز بحران دیگری است که تحقیقات سازمان ملل در آن از به کارگیری قاصدانه گرسنگی دادن به مثابه یک شیوه جنگی حکایت می کند.
در سالهای اخیر مقابله با گرسنگی دادن در زمان مخاصمات از طرف جامعه جهانی شدت گرفته است. شورای امنیت سازمان ملل متحد در سال ۲۰۱۸ میلادی به اتفاق آرا قطعنامه ۲۴۱۷ را تصویب نمود که به عنوان یک قطعنامه موضوعی برای اولین بار به مسأله گرسنگی دادن در مخاصمات مسلحانه و تعهد دولت ها در ارتباط با آن با هدف پشتیبانی از غیرنظامیان پرداخت. در این قطعنامه، شورای امنیت با تاکید بر نتایج مخرب انسانی مخاصمات مسلحانه و خشونت های برخاسته از آن به عنوان یک دلیل عمده خطر قحطی در مناطق جنگ زده یاد نمود (دیباچه قطعنامه). همچنین، شورای امنیت ضمن اشاره به مسؤولیت اولیه خود برای حفظ صلح و امنیت بین المللی و ارتباط ناامنی غذایی برخاسته از مخاصمات با این حوزه از دولت ها درخواست کرد که به تعهدات حقوق بشردوستانه خود ازجمله پشتیبانی از غیرنظامیان و اِعمال مراقبت ویژه نسبت به اموال غیر نظامی به ویژه اموال لازم برای تولید و توزیع خوراک و سایر مایحتاج زندگی عمل نمایند استفاده از گرسنگی دادن در جنگ را به قدمت تاریخ بشر دانسته اند. البته از حیث تاریخی استفاده از گرسنگی دادن در جنگ ها رفتار و روشی مجاز و مشروع حساب می شد. به عنوان نمونه «کد لیبر» که توسط آبرهام لینکلن رییس جمهور وقت آمریکا درباره ی جنگ های داخلی این کشور تهیه و تدوین شد به صراحت اعلام می داشت که جنگ تنها با سلاح پیش برده نمی شود و گرسنگی دادن دشمن مسلح و غیرمسلح با هدف تسلیم کردن آن قانونی و مشروع است. این مشروعیت حتی مورد ِتأیید «دادگاه بین المللی نظامی نورمبرگ» نیز قرار گرفت که در پرونده «لیب» اعلام داشت ازآنجاکه فرمانده نظامیان آلمانی بصورت قانونی منطقه تحت کنترل دشمن را محاصره کرده است تا آنها را مجبور به تسلیم کند، بدین جهت قطع کردن دسترسی به منابع زیستی مشروع قلمداد می شود.
شاید بر همین مبنا بوده است که گرسنگی دادن در کنوانسیون های چهارگانه ژنو به عنوان یک نقض حقوق بشردوستانه مورد منع صریح واقع نشد. با اینحال دوران این تجویز و مدارا پس از مدتی به سرآمد و پروتکلهای الحاقی اول و دوم گرسنگی دادن به عنوان یک روش جنگی را هم در مخاصمات مسلحانه بین المللی و هم غیر بین المللی ممنوع نمودند. امروزه کمیته جهانی صلیب سرخ نیز ممنوعیت استفاده از گرسنگی دادن غیرنظامیان را چه در مخاصمات مسلحانه بین المللی و چه مخاصمات غیر بین المللی را به مثابه یک تعهد عرفی عام الشمول معرفی کرده است. دولت های پرشماری نیز مانند اتریش، فنلاند، آلمان، رواندا و سوئیس نیز گرسنگی دادن غیرنظامیان در در تمام مخاصمات مسلحانه شامل بین المللی و غیر بین المللی، جرم انگاری کرده اند. عنصر مادی جنایت جنگی گرسنگی دادن غیرنظامیان چه در زمان مخاصمات مسلحانه بین المللی و چه غیر بین المللی یکسان است و تنها اختلاف آنها در حوزه وقوع این جنایت می باشد.
به عنوان نمونه، دادگاه کیفری بین المللی برای یوگسلاوی سابق در پرونده «دلالیچ»، محروم سازی قاصدانه زندانیان مستقر در کمپ سلبیچ از دسترسی کافی به غذا، آب، وسایل خواب و خدمات بهداشتی و مراقبت های پزشکی را به علت ایجاد رنج شدید و لطمه جدی به سلامت قربانیان مصداق رفتار غیرانسانی و بدرفتاری با زندانیان قلمداد نمود. همین طور در پرونده «کریستیچ»، دادگاه کیفری بین المللی برای یوگسلاوی سابق اظهار داشت که قبل از شروع نسل زدایی سربرنیتسا در ژوئیه ۱۹۹۵ میلادی برخی از مسلمانان مستقر در منطقه در نتیجه گرسنگی دادن و محاصره شدن فوت کردند که مصداقی از قتل و تعقیب و آزار به عنوان رفتارهای مجرمانه داخل در صلاحیت دادگاه است.
یوآو گالانت، وزیر دفاع آمریکا اعلام نمود که «من دستور محاصره کامل نوار غزه را صادر کردم. نه برق خواهد بود، نه غذا، نه سوخت، همه چیز بسته است.» وی با کمال تعجب افزود: ما با حیوانات انسان نما می جنگیم و برمبنای آن عمل می نماییم. گزارش ها از آن حکایت می کند که حملات نیروی هوایی اسرائیل به گذرگاه رفح و هشدارهای رژیم صهیونیستی به مصر در خصوص عدم اجازه ورود کمک ها، مانع از تحویل اقلام ضروری بوسیله تنها مرز زمینی که توسط اسرائیل کنترل نمی گردد، می شود. این فرمان دستور گرسنگی دادن به غیرنظامیان را به عنوان یک روش جنگی صادر می کند که نقض مقررات بین المللی بشردوستانه و جنایت جنگی است.
وضعیت رژیم صهیونیستی به عنوان یک قدرت اشغالگر مستلزم اعمال قانون درگیری های مسلحانه بین المللی - همچون مقررات جنایات جنگی آن - برای رفتار اسرائیل در وضعیت فعلی است. همین طور مستلزم اعمال قواعد خاص اشغال متخاصم خواهد بود. حتی اگر قدرت اشغالگر نباشد، می توان یک مورد قوی را بیان کرد که رژیم صهیونیستی به علت غیبت فلسطینی ها در مبارزه با حماس به قانون درگیری مسلحانه بین المللی (و نه فقط قانون درگیری مسلحانه غیر بین المللی) ملزم است. این با تحلیل و بررسی گذشته طبقه بندی درگیری ها در دیوان بین المللی کیفری مطابقت دارد.
ملزم بودن رژیم صهیونیستی به قوانین درگیری مسلحانه بین المللی مستلزم آنست که غیرنظامیان در مقایسه با لیست جنایات جنگی قابل اعمال در درگیری های مسلحانه غیر بین المللی، توسط کد طولانی تر جنایات جنگی دیوان بین المللی کیفری که تحت آن طبقه بندی درگیری اعمال می شود، محافظت می شوند. اولی شامل جنایت جنگی گرسنگی دادن به غیرنظامیان به عنوان یک روش جنگی است. در درگیری های مسلحانه غیر بین المللی، این جنایت با اصلاحیه ای در سال ۲۰۱۹ در اساسنامه دیوان کیفری بین المللی گنجانده شد. اما این اصلاحیه هنوز توسط فلسطین تصویب نشده است. صرف نظر از این، اسرائیل به ممنوعیت مرسوم گرسنگی دادن به غیرنظامیان به عنوان یک روش جنگی که خود دولت نیز آنرا به رسمیت شناخته است، همانطور که در زیر توضیح خواهم داد.
اول این که جمعیت غزه یک جمعیت غیرنظامی است. بدیهی است که جنگجویان حماس در غزه حضور دارند و به همان نسبت، این افراد جنگجو یا شرکت کننده مستقیم در خصومت ها هستند. آنها فاقد حمایت غیرنظامی هستند. با این وجود، حضور آن افراد شخصیت غیرنظامی جمعیت را به عنوان یک کل تغییر نمی دهد، با عنایت به این که جمعیت بطور عمده متشکل از غیرنظامیان، همچون حدود ۱ میلیون کودک است. علاوه بر این، غیرنظامیان با امتناع از ترک خانه یا سرزمین خود وضعیت غیرنظامی محافظت شده خودرا از دست نمی دهند، برای اینکه چنین امتناع به منزله شرکت مستقیم در خصومت ها نیست. به این ترتیب، هر عملیاتی که در کل جمعیت غزه را هدف قرار می دهد، بدون توجه به این که آیا هشدار داده می شود یا خیر، عملیاتی است که جمعیت غیرنظامی را هدف قرار می دهد.
با فرض این که هدف نهایی اجبار یا گرسنگی دادن به حماس باشد، کسانی که این محاصره را انجام می دهند این هدف را بوسیله گرسنگی دادن عمدی جمعیت غیرنظامی بطور کلی دنبال می کنند. به این ترتیب، آنها قصد دارند در گرسنگی دادن غیرنظامیان به عنوان روشی برای جنگ شرکت نمایند، چه بخواهند و چه از رنج غیرنظامیان که متعاقب آن سوگواری خواهند کرد.
معتقدیم، رژیم صهیونیستی قدرت اشغالگر غزه است، غیرقانونی بودن این عمل فقط آشکارتر می شود. قدرت اشغالگر وظیفه اصلی "تأمین مواد غذایی و پزشکی مردم" را با حداکثر امکاناتی که در اختیار دارد بر عهده دارد. اما حتی با فرض کاهش تقاضای آن تعهد خاص توسط کنترل محدودتر رژیم صهیونیستی بعد از عقب نشینی: «اگر کل یا قسمتی از جمعیت یک سرزمین اشغالی به اندازه کافی تامین نشود، قدرت اشغالگر باید با طرح های امدادی از جانب رژیم صهیونیستی موافقت کند. جمعیت مذکور و با تمام وسایلی که در اختیار دارد، آنها را تسهیل خواهدنمود.» برمبنای همین ماده «کلیه طرف های متعاهد اجازه عبور آزادانه این محموله ها را داده و صیانت از آنها را تضمین خواهند کرد». اینطور نیست که یک قدرت اشغالگر بتواند با عقب نشینی به محدوده سرزمین اشغالی، از این تعهدات اجتناب کند، و در نتیجه «اعمال وظایف دولت در چنین سرزمینی را متوقف کند» در صورتیکه هیچ گاه از کنترل مؤثر بر آن چشم پوشی نکند. تامین اقلام ضروری در آن قلمرو خطر اخلاقی چنین تفسیری آشکار است.
رژیم صهیونیستی ادعا می کند که استثنائاتی برای جنایات جنگی وجود دارد. اما هیچ استثنایی برای نسل کشی وجود ندارد و هیچ بحثی وجود ندارد که چرا اسرائیل زیرساخت های غیرنظامی، سیستم غذایی، کارگران بشردوستانه را نابود می کند و اجازه این درجه از سو تغذیه و گرسنگی را می دهد… بهتان نسل کشی کل دولت را مسئول می داند و درمان نسل کشی را به عهده می گیرد. مسئله تعیین سرنوشت مردم فلسطین است. مسیر پیش رو نه فقط باید پایان دادن به جنگ، بلکه در حقیقت صلح باشد.
گزارش ها نشان می دهند که ساکنان غزه در پی نبود مواد غذایی، ناچار به استفاده از مواد غیرقابل خوردن برای رفع گرسنگی خود هستند. گذشته از گزارش های درباره ی استفاده ساکنان غزه از مواد غذایی نیمه فاسد، بررسی ها نشان می دهند که مردم غزه از خوراک پرندگان برای تهیه آرد استفاده می نمایند. بررسی های علمی نشان می دهند که گرسنگی فقط بدن را از نظر فیزیکی تخریب نمی کند؛ گرسنگی همین طور به تغییرات روانی و عاطفی مانند افسردگی و اضطراب منجر می شود؛ این چیزی است که هم اکنون در غزه به کرات دیده می شود.
زندگی برای ساکنان غزه، انتخاب های دشواری را ارائه کرده استو مرگ بر اثر بمباران، مرگ بر اثر تیراندازی تک تیراندازان یا مرگ بر اثر گرسنگی. کابوس ها در غزه نه در خواب که در بیداری نیز مردم این منطقه را رنج می دهند.
همچنین کنسروهای انفجاری؛ بخش مرگ بارتر استراتژی گرسنگی رژیم صهیونیستی است. فرانس ۲۴ بتازگی از انتشار گسترده ویدیوهایی در شبکه های اجتماعی آگاهی داده که در آن نشان داده می شود که قوطی های مواد غذایی بمب گذاری شده از طرف رژیم صهیونیستی بر سر مردم غزه ریخته می شود. بر طبق این گزارش، اقدام هواپیماهای رژیم صهیونیستی در پرتاب قوطی های کنسرو حاوی مواد منفجره برای کشتن مردم غزه را بررسی می کند.
در عصر حسابرسی و پاسخ دهی، جنایت گرسنگی دادن غیرنظامیان باید موردِتوجه واقع شده و مرتکبان آن به عدالت سپرده شوند تا با در هم شکستن فرهنگ بی کیفرمانی از این سنت و شیوه پیشگیری شود. هدف این نوشتار آن بوده است تا با تبیین جرم گرسنگی دادن غیرنظامیان به مثابه یک جنایت جنگی که در بین جنایت های خونین زمان مخاصمه نوعاً موردِتوجه واقع نمی شود توجهات را به بزه دیدگان این جنایت جلب نماید. گروگان گرفتن مایحتاج غیرنظامیان و مردم عادی چه در زمان جنگ باشد و چه در زمان صلح جنایت خاموشی است که سخت و صعب بودن اثبات و احراز لطمه های آن جنایتکاران را به استفاده از آن تشویق می نماید. شناخت این جنایت و توسعه گفتمان و ادبیات در رابطه با آن در پیش گیری از ارتکاب این رفتار و همین طور پایان دادن به بی کیفرمانی مرتکبان آن می تواند گام مؤثر و مهمی باشد.
منبع: پرسی بلاگ
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب