سالگرد شهید مدافع حرم اصغر الیاسی
شهید تعزیه خوان
همان روز که مادرش تشییع شهید محسن حججی را از تلویزیون نگاه کرد و رو به اصغر اظهار داشت: مادر! مادر این بچه چکار کرده که این بچه را مثل امام حسین (ع) شهید کردند.
خبرگزاری مهر، فرهنگ و اندیشه، زهرا زمانی: از همان روزها که مادرش در ایام سخت زندگی، وقتی اصغر سه چهار ساله را خانه می گذاشت و می رفت سرکار و تا وقتی که برمی گشت دل توی دلش نبود که اصغر و خواهرش سلامت باشند و اتفاقی برایشان نیفتاده باشد تا روزهای شهادتش که حتی همرزمانش هم گمان نمی بردند که اصغر شوخ و فعال تنها شهید آن سفرشان باشد، محرم و روزهای سیاه پوشی سالار شهیدان انگار که با زندگی اصغر الیاسی شهید مدافع حرم گره خورده باشد و تقدیر این طور نوشته باشد که روز اول محرم را برای شهادت اصغر بنویسند.
کودکی
صدای خوب اصغر شاید به پدرش کشیده بود، همان روزها که پدر دستش را گرفته بود و برده بود تعزیه تا کمک دستش باشد، وقتی سه چهار ساله بود…همه گفته بودند رقیه خوانی را بهش یاد بده و بعد همه کیف کرده بودند از رقیه خوانی.. روزهای مدرسه اش هم که همیشه با کار همراه بود، از میوه چینی توی باغ های چهارباغ تا کارگری توی کارخانه های اطراف کرج.... کمک دست پدر و مادر بودن را دوست داشت و عصای دستشان از همان روزهای کودکی شده بود در ایام سخت زندگی.. مدرسه، کار و مسجد و پایگاه بسیج شده از قسمت های اصلی زندگی اصغر شده بود..
صدای روضه خوانی
طولی نکشید که صدای رسا و خوب اصغر برای روضه خوانی و تعزیه خوانی برای همه روشن شد.. از روزهای خردسالی تا همان وقت که سیزده چهارده سالش شده بود و رفت هیئت جوانان توی چهارباغ و با همان اعتماد به نفسی که دوستانش غبطه آنرا می خوردند سینه سپر کرد و اظهار داشت: من هم می خواهم کمی تعزیه بخوانم… کسی فکر نمی کرد که این پسربچه نوجوان به این خوبی تعزیه بخواند… همین روزها بود که دیگر پایش به مسجد جامع شهر باز شد و پای ثابت روزهای محرم شد، از سیاه پوشی مسجد تا نوحه خوانی...
پاسداری
زمستان ۱۳۹۵ برای اصغر روزهای خاطره سازی بود، وقتی که از سربازی برگشته بود و مدتها بود که دوست داشت پاسدار شود، آموزشی رفت همدان، روزهایی که به شهادت فرمانده گردان تخریب پادگان شهید بشیری گره خورده بود و حال و هوای عجیبی توی دوره حاکم بود. لباس سبز پاسداری را که پوشید و برگشت کرج وتوی سپاه کرج کارش آغاز شد اما کار اداری با روحیات اصغر غریبه بود. دوست داشت وارد کارهای عملیاتی شود، پس از یکی دوماه وارد لشکر عملیاتی شد و گردان تکاور. جایی که انگار از اول به آن تعلق داشت.
لشکر عملیاتی
صبح تا ظهرش شده بود کار توی لشکر و بعد هم می آمد بسیج و خیلی وقت ها تا شب توی پایگاه چهار باغ می ماند، روزهایی که شهدای گم نام را می آوردند حال و هوایش عوض می شد و هر کاری می توانست برای تشییع این شهدا می کرد. هر جور هم بود پای ثابت شهدای فاطمیون بود و به دوستانش هم می اظهار داشت که این شهدا غریب هستند و ما باید پای کار باشیم..
مادرش راضی شد
خیلی وقت بود که حرف رفتن از سوریه از زبانش نمی افتاد.. روزهایی که جنگ کمی آرام گرفته بود و کمتر کسی فکر می کرد که اصغر سر رفتن به سوریه را داشته باشد اما توی دل اصغر چیزی دیگری می گذشت.. شاید همان روز که مادرش تشییع شهید محسن حججی را از تلویزیون نگاه کرد و رو به اصغر اظهار داشت: مادر! مادر این بچه چکار کرده که این بچه را مثل امام حسین (ع) شهید کردند، لبخندی زد و اجازه اش را گرفت و معطل نکرد و به سرعت دوره مخابرات را گذراند..
اعزام تا شهادت
از روز اعزام تا شهادتش نزدیک به دوماه و نیم طول کشید… روز اعزام دوستانش گفته بودند تو چقدر جمع و جور آمدی؟ یک ساک هم برمی داشتی برای خرید سوغات های برگشتن، نه گذاشته بود و نه برداشته بود و سریع اظهار داشته بود: مگر مقرر است من برگردم؟ من برای شهادت آماده ام...
آن شبی که روضه خواند
توی روزهایی که در سوریه بودند از هیچ کاری دریغ نمی کرد، هر کاری از دستش بر می آمد برای مردم آنجا انجام می داد. روز آخر و شب اول محرم بود. نزدیک به دوماه بود که اصغر توی سوریه بود. زنگ که زد گفت گوشی را بدید بابا، می خواهم یک روضه ای بخواند، امشب شب اول محرم است.. این طرف عباس خوانی بود و اصغر هم از حضرت علی اکبر می خواند.. حال و هوای بچه ها تو مقری که بودند حسابی عوض شده بود، انگار یک حسینیه کوچک راه افتاده بود، هر کس سرش را به دیواری تکیه داده بود و با صدای اصغر و پدرش گریه می کرد. تعزیه شأن که به اتمام رسید، خداحافظی کرد و اظهار داشت که همین روزها برمی گردد، رسمش بود هر سال توی مسجد جامع چهارباغ نوحه خوانی با اصغر باشد، به فاطمه خواهرش سپرد که نوحه ها را بنویسد و آماده کند تا برگردد
شهادت
اما کسی فکرش را نمی کرد که فردای همان روز وقتی تیم چندنفره شأن برای شناسایی به اطراف مقر می روند، اصغر توی تله انفجاری بیفتد و شهید آن جمع بشود… هر تکه از بدن اصغر یک گوشه افتاده بود و مثل روضه ای که روز گذشته خوانده اربا اربا شده بود.. هفت روز طول کشید تا تکه های پیکر را جمع کنند و به ایران برگردانند و قسمت هایی از پیکر برای همیشه در محل شهادت ماند.. شب تاسوعا محله چهارباغ جای سوزن انداختن نبود همه آمده بودند استقبال علی اکبر خوان شهرشان.... جای سوزن انداختن توی شهر نبود.. پیکر اصغر که حالا توی دهان مردم علی اصغر نام گرفته بود، روی دست مردم به سمت گلزار حرکت می کرد…هر کس اسم شهید را می پرسید بی درنگ همه می گفتند: علی اصغر الیاسی… اسمی که اصغر دوست داشت پیشوند نامش بیاید و به نامش اضافه کند… حالا روز تشییعش ورد زبان همه شده بود.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب