آمریكایی ها در خلیج فارس چه می خواستند؟
کشتی های ایرانی در خلیج فارس
به گزارش پرسی بلاگ همان روزها مجله تایم آمریکا عکس مانور نیروی دریایی سپاه را چاپ کرد و نوشت: نیروی دریایی سپاه ۸۰۰ قایق تندرو در اختیار دارد که برخی از آنها از نوع بوگامر و ساخت سوئد هستند.
خبرگزاری مهر- فرهنگ و اندیشه، زهرا زمانی: سال ۱۳۶۶ روزنه های ایران برای عملیات نظامی در جبهه جنوب بسته شد و ایرانیان کاملاً متوجه خلیج فارس شدند. آن سال ایران برابر هر حمله دریایی عراق در خلیج فارس یک هدف را می زد. در سال ۱۳۶۶، اولین بار در دوران جنگ عملیات های دریایی ایران از عراق بیشتر شد. آمریکایی ها هم از اروپایی ها کمک خواستند در مین روبی خلیج فارس کمک شأن کنند. بلژیک، ایتالیا و هلند قول همکاری دادند و انگلستان و فرانسه بلافاصله مین روب هایشان را به خلیج فارس فرستادند. ایران برابر اتحاد خارجی ها به تنهایی می جنگید. کردزمن معتقد است: "این منازعه بیشتر برای اثبات ابرقدرتی آمریکا در جهان و از طرفی حقانیت تاریخی امام خمینی بود. البته باید خاطرنشان کرد این مورد برای امام خمینی مهم تر و اساسی تر بود. هرچند ریگان از انتقادات آینده تاریخدانان درباره عملکردش اندک نبود. اما برای امام خمینی خیلی سخت بود تا در مقابل عقب نشینی ها و شکست ها بزرگ موقعیت خویش را به منزله رهبری انقلابی و الهی حفظ کند. در دیدگاه وی، شهادت تنها جایگزین برای پیروزی بود."
*بازرسی کشتی ها در خلیج فارس توسط سپاه
تابستان ۱۳۶۶ بچه های سپاه به طور گسترده وارد دریا شدند. کشتی های خلیج فارس تردد می کردند و نخستین بار با نوع جدیدی از بازرسی روبه رو شدند یکی از رزمندگان نیروی دریایی سپاه می گوید: شیوه بازرسی و کنترل نیروی دریایی این گونه بود که با بی سیم مبدا و مقصد محموله کشتی را می پرسید و وقتی از جانب کشتی اعلام می شد بار عراق نداریم کشتی به راه خود ادامه می داد. سپاه بازرسی کشتی ها را به تنگه هرمز محدود نکرده بود و دژبانی کشتی های مشکوک را نگه داشته، همه انبارهای کشتی را بازرسی می کردکه در مواقعی این بازرسی ها بیشتر از دو ساعت طول می کشید. این بازرسی ها در دوره ای از جنگ نفت کش ها بود که آمریکا در خلیج فارس حضور گسترده داشت. و ضمناً مخالفتش را با این نوع بازرسی ها اعلام نموده بود. آنها می گفتند همه کشتی های درحال تردد در خلیج فارس را تحت اسکورت خود دارند، ولی کشتی ها جرأت نمی کردند به بی سیم ناوهای آمریکا در خصوص کمک به آنها پاسخ مثبت دهند.
آن روزها عملیات های دریایی و مانورهای ایران آمریکایی ها را وحشت زده می کرد. همان روزها مجله تایم آمریکا عکس مانور نیروی دریایی سپاه را چاپ کرد و نوشت: نیروی دریایی سپاه ۸۰۰ قایق تندرو در اختیار دارد که برخی از آنها از نوع بوگامر و ساخت سوئد هستند. این قایق ها می توانند تا ۱۰۰ کیلومتر سرعت بگیرند و در مأموریت های انتحاری بسیار خطرناکند. یک دیپلمات عراقی این قایق را اژدر انسانی نام نهاده است که قدرت و سرعت عمل آنها در مانور اخیر نیروی دریایی سپاه به نمایش در آمد. اما نبرد مین آمریکایی ها را بیشتر از همه وحشت زده می کرد. امریکایی ها اعلام کردند: ناوگان نظامی آمریکا از این پس به هر شناوری که درحال مین ریزی در دریا باشد حمله می کند. از همین روی به مناسبت سالگرد شهادت برخی از بچه های هوابرد سپاه در خلیج فارس برشی از روزهای زندگی یکی از این شهدای این مانور، (این مانور به مانور شهادت معروف شد) فرمانده شهید مرتضی مفاخری را از کتاب «یک آسمان پرستو» می خوانیم:
قرار بود در خلیج فارس یک مانور آبی خاکی صورت گیرد. به خاطر تحرکاتی که امریکایی ها توی خلیج فارس کرده اند، ما هم می خواهیم آنجا یک مانور بدهیم که حساب کار دستشان بیاید و بفهمند اینجا نمی توانند هر غلطی دلشان می خواهد، بکنند. یک بخش از مانور را هم گذاشته اند به عهده تیپ هوابرد. خیلی ها دلشان می خواهد توی مانور باشند، اما بعضی هم مخالف اند. منتظریم بببینیم تصمیم نهایی چه می شود.
چهارشبه عصر است. دو روز بیشتر به مانور نمانده. گردان هنوز تصمیم قطعی را اعلام نکرده، اما مانور پنج شنبه و جمعه است. تعطیلی که در اختیار خودمان است. با بچه ها تصمیم می گیریم برویم. نمی دانم چرا این قدر ذوق دارم که حتما در این مانور باشم. شاید به خاطر این است که این مانور مقرر است حال امریکایی را جا بیاورد. با ده، پانزده نفر دیگر از بچه ها هماهنگ می نماییم که همان روز راه بیفتیم طرف بندرعباس. می روم خانه که ساک وسایلم را بردارم. هانیه و فاطمه پایین پله ها ایستاده اند. دستی به سر هانیه می کشم. می آید جلو و پایم را بغل می گیرد. هنوز درست حرف نمی زند. با همان زبان لال پتی اش می گوید: بابا نرو. خم می شوم و لپ هانیه را می بوسم. آرام دست هایش را از دور پاهایم باز می کنم. ناخودآگاه این شعر به زبانم می آید که: کار من از سر جان گذشتن است / کار تو سوختن و ساختن است. این بیت وصف حال من و هانیه است. یک مرتبه دیگر همه خانه را نگاه می کنم و می روم بیرون.
شهید مرتضی مفاخری در خلیج فارس در حین عملیات به شهادت رسید
با بچه ها توی فرودگاه قلعه مرغی جمع می شویم و منتظر می مانیم. مقرر است با یک هواپیمای سی ۱۳۰ بفرستندمان بندرامام. چند ساعتی توی فرودگاه معطل می شویم. همه تجهیزات چتربازیی شأن را آورده اند. هوا گرم است و بارمان سنگین. بالاخره پس از چند ساعت سوار می شویم. تقریباً نزدیک غروب می رسیم بندر. محوطه را کاملاً تخلیه کرده اند و گذاشته اند در اختیار سپاه.
صبح جمعه، همه در محوطه فرودگاه جمع می شویم. حدود سی تا چترباز، کادر پروازی هواپیما و هلی کوپترهای نجات. منطقه مانور را برایمان توجیه می کنند. مقرر است روی باریکه ماسه ای بین ساحل و دریا فرود بیاییم. مسئول عملیات توضیح می دهد که عمق آب تا پانصد متری ساحل بسیار کم است و اگر در این محدوده هم فرود بیایید خطری ندارد؛ اما با این وجود برای هر کدام از ما یک قایق نجات هم گذاشته اند که اگر لازم شد ما را از آب بگیرد. البته به هر نفر یک جلیقه نجات هم می دهند که زیر بپوشیم، محض احتیاط. خلبان هلی کوپتر هم می گوید: اگر کسی توی آب افتاد نگران نشوید. ما به سرعت خودمان را می رسانیم و با طناب و قلاب می کشیم بالا.
هوا خیلی گرم است. آفتاب و رطوبت زیاد همه را کلافه کرده است. دلمان می خواهد زودتر برویم و بپریم. یک عده مقرر است بروند توی ساحل و جهت باد را چک کنند که برای پرش علامت بدهند. قایق های نجات و هلی کوپترها هم می روند. ما هم می رویم چترمان را تنظیم نماییم.. چارچوب چتر و وزنه اش روی جلیقه نجات خوب جا نمی افتد و تنظیم نمی گردد. جلیقه نجات کلفت است، توی این گرما نفس آدم بند می آید. آخر همه تصمیم می گیریم جلیقه ها را دربیاوریم. بالاخره سوار هواپیما می شویم. حال عجیبی دارم، می خواهم زودتر بپرم و خلاص شوم.. نمیدانم مال گرماست یا چیزیم شده است. چراغ روشن می شود. مربی ایستاده جلوی در. به نفر اول علامت می دهد و او می پرد. یکی یکی می رویم جلو، می رسم کنار در. مربی با دست علامت می دهد. می پرم بیرون. زیرپایم را نگاه می کنم، چقدر آبی است! باد می خورد توی صورتم و صدایش می پیچد توی گوشم. تلاش می کنم چتر را کنترل کنم و خودم را بکشم سمت ساحل اما باد شدید می باشد و نمی گذارد. از خشکی دور می شوم. زیرپایم آب است. کنترل چتر از دستم خارج شده است. هر لحظه به سطح آب نزدیک تر می شوم. به آب که می رسم نفسم را حبس می کنم. منتظرم که پایم بخورد به کف و برگردم بالا، اما همینطور دارم فرو می روم. وزنه چتر می کشدم پایین. دست و پا می زنم که برگردم بالا. آب با فشار می رود توی دماغم و دیگر صدایی نمی شنوم، دست و پایم لای طناب چتر گیر کرده است. هر چه دست و پا می زنم بدتر می شود. نفسم دارد تمام می شود. به جای هوا، آب می خورم. شدیدتر دست و پا می زنم. حلق و سینه ام می سوزد. چشم هایم خوب نمی بیند. هوا، هوا می خواهم… هانیه آمده پایم را بغل کرده و می گوید بابا نرو… یکی قفسه سینه ام را فشار می دهد. سرفه ام می گیرد. اب از دهانم می زند بیرون… چشم هایم را باز می کنم. پرستوها توی آسمان پرواز می کنند.. هی دارند زیاد می شوند.. یکی دارند داد و بیداد می کند: بخوابونش به پهلو که آب از دهنش بیاد بیرون. برو سراغ اون یکی. این داره یه چیزی میگه.. همه با هم دم گرفته اند: اگر دیدی پیکرم را در خاک و خون غلتان صبر کن مادر…لبهایم را تکان می دهم ولی صدای خودم را نمی شنوم: امام، امام…شوری آب و زبری ماسه ها را توی دهانم حس می کنم. می خواهم دستم دهانم را پاک کنم ولی دستهایم تکان نمی خورد. روی یک پارچه بزرگ سفید نوشته اند شهادت عاشق دلسوخته شهید مرتضی مفاخری را گرامی می داریم…صداها آرام آرام ازم دور می شوند. فریادهای مبهمی می شنوم. چند نفر می دوند، مرا با خودشان می برند… پرستوها توی آسمان اینجا هم هستند..
منابع: یک آسمان پرستو، فاطمه مصلح زاده / تاریخ جنگ ایران و عراق، جعفر شیرعلی نیا.
منبع: پرسی بلاگ
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب