آواز آسمانی عشق منتشر شد
توجیه توسل با منطق نظام علی جهان، واسطه، نافی توحید نیست
پرسی بلاگ: كتاب آواز آسمانی عشق اثر حمیدرضا سهیلی توسط انتشارات به نشر منتشر گردید. این كتاب شامل 30 روایت از شفایافتگان حرم حضرت ثامن الحجج است.
به گزارش پرسی بلاگ به نقل از مهر، انتشارات به نشر كتاب «آواز آسمانی عشق» نوشته حمیدرضا سهیلی را با شمارگان هزار نسخه، ۱۹۲ صفحه و بهای ۲۳ هزار تومان منتشر نمود. این كتاب شامل ۳۰ روایت از شفایافتگان حرم حضرت ثامن الحجج (ع) است كه به صورت داستان بازنویسی شده اند. گویا در اصل روایت ها هیچ تغییری داده نشده است و صرفا برای جذاب كردن آنها برای مخاطب تغییرات اندكی در فرم نوشته ها انجام گرفته است.
«آتش و احساس»، «دخیل معجزه»، «سرنوشت»، «اختر شفا»، «با پای زخمی»، «وصیت»، «سوژه»، «با من حرف بزن»، «عطش و آب»، «باز باران»، «ماه شیرین»، «سرمای گرم یك شب زمستانی»، «رویا»، «یاد كودكی»، «در نهایت ناامیدی»، «لب های تشنه»، «هراس»، «لبخند برای كسی كه خنده را گم كرده بود»، «بهای دل شكسته»، «آواز آسمانی عشق»، «خورشید در كنار او»، «جمعه روز خوبی بود»، «مردی از جنس شرافت»، «یك پنجره امید»، «شط طویل شب»، «صدای پای مرگ»، «عصر یك روز پاییزی»، «گره وا شده»، «تبسم عشق» و «آخرین سفر» عناوین روایت های ارائه شده در این كتاب است.
هركدام از این روایت ها جذابیت داستانی نیز دارند و مخاطبان را سرگرم می كنند، اما مخاطب نباید فراموش كند كه همه روایت ها در واقعیت رخ داده اند و تخیل نویسنده نیستند. اصلی ترین مفهوم در این روایت ها «توسل» است.
در تفكر شیعی و سایر فرق اسلامی (بجز وهابیت) مساله توسل و شفاعت امری پذیرفته شده و عقلانی است و منافاتی با توحید ندارد. عموم علمای شیعه و اهل سنت توسل را مشروع و جایز می دانند البته با این شرط كه اصل اساسی توحید زیرسوال نرفته و موجودی در عرض خدا و مستقل در اثر قرار داده نشود. به عبارتی مساله توسل هم باید بدل به معیاری برای توحید عملی شود.
در نظرگاه توحیدی شیعه، واسطه های وسیله ای هستند كه از جانب حضرت باری تعالی ماموریت خاصی را بر عهده دارند. كنش این واسطه ها به این گونه نیست كه به صورت مستقل صاحب اثر باشند، بلكه اثر آنها به اذن خداست. به عبارتی به هیچ عنوان هیچ چیز غیر از امر باری تعالی در نظام آفرینش موثر نیست و باور به غیر از این، مخالفت با توحید است.
بنابراین انسان موحد، واسطه ها را بدون استقلال می بیند. یعنی اگر در هنگام بیماری، سختی ها و مشكلات به ائمه معصومین(ع) متوسل می شود و انتظار رفع مشكلاتش را دارد، خود به خوبی می داند كه اثر ائمه در شفا و یا حل مشكلات به اذن حضرت حق است. پس در اصل این ایمان قلبی و «جانی» به قدرت پروردگار و ایمان به یاری اوست كه موجب توسل می شود. به عبارتی توسل با این جملات آغاز می شود: «خدایا به واسطه پیامبر یا ائمه یا فلان بنده خوبت به تو متوسل می شوم تا دعای مرا اجابت و خواسته مرا بر آورده سازی.»
در نهایت اینكه وقتی یك مسلمان معتقد در زمان شدت و سختی و هنگامه ای كه همه درها به رویش بسته شده و تمام تلاش خودرا انجام داده اما به نتیجه ای نرسیده، متوسل به امام علی بن موسی الرضا (ع) می شود تا به واسطه ایشان، حضرت حق از شدت مشكلاتش بكاهد. ایمان «جانی» به این نكته كه حضرت حق هیچگاه بنده اش را تنها نمی گذارد، مهم ترین عامل برای كاسته شدن از شدت مصائب است.
اینكه توسل ها در خیلی از مواقع به لطف خدا به نتیجه مطلوب می انجامد، در چارچوب مباحث مربوط به اساطیر در تفكر غربی نیز مطرح گردیده است. فراموش نكنیم كه مفهوم «توسل» یك سرنمون در اندیشه مذهبی است و این گونه نیست كه مثلا همزمان با آغاز دعوت پیامبر مكرم اسلام زاده شده باشد. این مفهوم در هر فرهنگی به شكلی حضور داشته است. در منظومه فكری میرچا الیاده، اسطوره شناس برجسته رومانیایی «اسطوره خمیرمایه دین است.»
به باور الیاده انسان جوامع سنتی دارای نظام فكری هماهنگی است كه نسبت او با عالم هستی را تعیین كرده و به زندگی او ارزش و معنا می بخشد. در این نظام فكری مفاهیمی همچون هستی، نیستی، زمان و ابدیت به صورتی تمثیلی و رمزوار و با زبانی اشارت آمیز بیان می شود. هر اسطوره، نماد و آیین عبادی بیان كننده شناخت وضعیتی خاص در عالم هستی است. این شیوه تفكر كه ناشی از قوه مخیله اوست نه تنها اساس هستی شناسی آغازین است، بلكه هنوز نیز جزیی اساسی از ضمیر ناخودآگاه انسان عصر كنونی به حساب می آید كه همواره از طریق های پنهانی و صورت های ناشناخته خودرا آشكار می كند. در این معنا هر
اسطوره، نماد و آیین عبادی بیان كننده شناخت وضعیتی خاص در عالم هستی است و بدین سان به حقیقتی ماوراء الطبیعه اشاره دارد.
الیاده تبیین می كند كه یك انسان دین ورز تنها در یك جهان مقدس می تواند بطور معنادار زندگی كند. برای اینكه تنها در چنین جهانی، كه دارای وجود واقعی است، وی در هستی سهیم می شود. این نیاز به زندگی در جوار یك مركز مقدس، در جوار موجودات الهی یا در جوار منبع مقدس بیان كننده آن است كه این تنها راه بهره مندی از وجود و زندگی واقعی برای انسان دین ورز است. هر چیزی غیر از این موهوم و واهی خواهد بود.
شاید بتوان در این معنا بحث كرد كه وقتی تمام قدرت ذهنی این انسان دین ورز به این سمت می رود كه توسل می تواند او را نجات دهد، نظام علی و معلولی جهان نیز به شكلی پیش می رود تا این امر رخ دهد.
در قسمتی از روایت «مردی از جنس شرافت» این كتاب می خوانیم: «شرافت در اتاقش تنها بود. زن تا آخر شب در كنارش مانده بود و بعد رفته بود تا سری به خانه و بچه ها بزند. شرافت در تنهایی گریست و از خدا طلب شفا كرد.
- خدایا تو كمك كردی تا شرافت خوش قول ترین خیاط شهر بشود. من شرافت كارم و قولم و اعتماد مردم را از تو دارم، پس خودت یاوری كن تا این شرافت برای شرافت باقی بماند. ترا به امام هشتم قسم می دهم مرا از این درد برهان.
در دردهای بی شمار از هوش رفت. دكتر به بالینش آمد و دستی بر پیشانی اس گذاشت. از اثر دست او حرارتی در پیشانی اش بوجود آمد. حرارت به همه تنش پیچید. چشم باز كرد و بجای دكتر مردی نورانی را بالای سر خود دید.
- شما كی هستی؟
- همان كه خدا را به او قسم دادی.
- یا امام رضا(ع).
شرافت از جا برخاست. سكوت و تنهایی به خانه نگاهش ریخت. اتاق خالی بود و كسی بالای سرش نبود. عرق بر پیشانی و پشتش نشسته بود. سرش را روی بالش گذاشت و نگاهی را به سقف داد. صدای زمزمه دعا و همهمه حرم در ذهنش پیچید.
صبح كه همسرش به بیمارستان آمد از او خواست تا اسباب سفرش به مشهد را مهیا كند.»
به طور كل نباید به مساله شفا گرفتن، نگاهی غیرواقعی داشت و تمامی روایت ها را رد كرد. تفسیر این روایات می تواند گوشه های مهمی از دین ورزی عقلانی را نیز تبیین كند. همین طور نباید فراموش كرد كه مساله توسل، بعد از درنوردیدن تمامی راه های ممكن و نرسیدن به مقصود بوسیله آنها، معنا پیدا می كند.
منبع: پرسی بلاگ
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب