مطالعه و مرور عاشورایی؛
شیطان ماجرای عاشورا را برای نوجوانان روایت می کند
به گزارش پرسی بلاگ، در کنار او فقط تو بوده ای عنوان کتابی از فریبا کلهر است که در آن داستان کربلا را از نگاه شیطان برای نوجوانان نوشته است.
خبرگزاری مهر _ گروه فرهنگ و اندیشه: داستان «در کنار او فقط تو بوده ای» نوشته فریبا کلهر یکی دیگر از آثار عاشورایی بازار نشر است که سال ۱۳۹۸ توسط دفتر نشر فرهنگ اسلامی منتشر گردید و سال ۱۴۰۰ به چاپ دوم رسید. تصویرگری این کتاب با سیدمیثم موسوی، و مدیرهنری و طراحی گرافیک آن هم به عهده کوروش پارسانژاد بوده است.
کلهر می گوید راوی این داستان، موجودی افسانه ای نیست بلکه واقعیتی است خیالی؛ خیالی که حقیقت دارد. این توضیح کوتاه او که قبل از شروع متن داستان آمده، در واقع شیطان را بعنوان راوی قصه ای که در این کتاب چاپ شده، معرفی می کند.
«در کنار او فقط تو بوده ای» در ۳۰ بخش نوشته شده که شیطان در آنها به روایت بخش های مختلف ماجرای عاشورا و شهادت امام حسین (ع) می پردازد.
در بخش هایی از این کتاب می خوانیم:
***
حسین هم صدای او را شنید که مرد می خندد. حسین نفرینش کرد و اظهار داشت: «خدایا او را تشنه بکش و هیچگاه او را نبخش!»
صدای خشک و تشنه حسین تا بالاترین طبقات آسمان رفت، چرخی زد و باردیگر برگشت روی زمین و توی گوش های مرد فرو رفت. من هم نفرین حسین را شنیدم. سرباز کوچک و بی دست وپایی بودم. همیشه نمی توانستم صدای حسین را بشنوم. فقط موقعی می شنیدم که خودش اجازه می داد. آن موقع هم اجازه داده بود نفرینش را بشنوم: «خدایا او را تشنه بکش!»
مردی که اسمش مهم نیست در جنگی که در گرفت زنده ماند. اما مدتی پس از جنگ بیمار شد. بیماری اش چه بود که هرچه آب می نوشید تشنه تر می شد!؟ نمی دانم. او کاسه کاسه آب می نوشید. شکمش که پر می شد تمام آب ها را بالا می آورد و باردیگر آب می نوشید. اما انگار سیراب نمی شد. انگار آب دوست نداشت در شکم او باقی بماند و راهش را می گرفت و از دهانش بیرون می ریخت. حال و روز مردی که اسمش مهم نیست این طوری بود تا این که بالاخره مرد. یعنی اثر نفرین حسین بود؟!
***
باز هم سوارانی از کوفه آمدند. چهارهزار سرباز که فرمانده شان شمر بود. مردی که تمام وجودش در اختیار من بود.
شمر آمد. با لبخند کوچکی به روی لب ها آمد و به عمر سعد اظهار داشت: «عبیدالله عصبانی است.» و نامه عبیدالله را به او داد.
عمر سعد نپرسید عصبانیتش از چیست. نامه را خواند. عبیدالله نوشته بود: «من تو را نفرستاده ام که با من نامه نگاری کنی تا حسین فرصت کند بیشتر زنده بماند. اگر حسین قبول کرد با خلیفه بیعت کند او را پیش من بفرست. اگر قبول نکرد با او بجنگ و خودش و یارانش را بکش، جسدشان را قطعه قطعه کن و با اسب روی جسدهاشان بتاز. اگر کارهایی که گفتم از تو برنمی آید فرماندهی سپاه را به شمر واگذار کن.»
این آخرین نامه عبیدالله بود.
من به عبیدالله گفته بود با حسین بجنگد اما نگفته بودم آنها را بکشد و جسدشان را قطعه قطعه کند. من نگفتم با اسب روی جسدهایشان بتازد. عبیدالله از آن هایی بود که تا کمی هلش می دادی خودش می دوید و در انجام کارهای شیطان پسند از همه جلو می زد.
عمر سعد نامه را خواند و به شمر نگاه کرد که هنوز همان لبخند کج و کوچک روی لب هایش بود. ناگهان لبخندش محو و نگاهش تیز و خشن شد.
***
حبیب خندید، به آسمان آبی کربلا نگاه کرد، شانه های افتاده اش نیرو گرفت و آخرسر اظهار داشت: «تبریک می گویم قره. تو پاکی را برگزیده ای.»
کوچک شدم، آب شدم، موش و مارمولک شدم، خمیازه شترها شدم. کوچک و تحقیرشده رفتم پشت آن نمی دانم چندهزار سرباز و برای مدتی خودم را پنهان کردم. پنهان شدم و فکر کردم حالا چه کاری از دستم برمی آید برای نابودکردن حسین و یارانش. این کار من بود! ادعا کرده بودم می توانم دوستان حسین را به دشمنانش تبدیل کنم. صدها موجود از جنس خودم در اردوگاه شناور منتظر بودند قدرتم را ببینند.
گفتم «نباید ناامید شوم. قره فقط یک نفر است اما سی هزار نفر دیگر آنجا ایستاده اند و منتظر حمله به کاروان حسین اند.»
خودم را جمع و جور کردم و فکر کردم کار بعدی ام چه باید باشد. رفتن توی دل عمر سعد تا زودتر جنگ را شروع کند، وگرنه عبیدالله را به جانش می انداختم.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب