به بهانه تصویب زیست شبانه در تهران؛
مصوبه های تاریك
پرسی بلاگ: حواسمان باشد که گاهی ما یک مصوبه یک خطی را تصویب می نماییم اما جامعه ی ما نه یک خط بلکه هزار صفحه تغییر می کند…!
خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و اندیشه - احمد اولیایی: فضای سیاستگذاری ها و برنامه ریزی ها نه تنها از فقدان نظریه های ایرانی-اسلامی رنج می برد بلکه شاهد سیطره نظریه های دنیای مدرن بر ایده ها و طرح های اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی جامعه ایران هستیم. گاهی این سیطره چنان گسترده است که این شک ایجاد می شود که آیا اصلاً کارشناسانی در پس این طرح ها وجود دارند یا صرفا برآمده از تقلید از جوامع دیگر و نهایتاً برای تأمین اهداف اقتصادی عده ای است؟! اخیراً طرح زیست شبانه با هدف نهادینه کردن حیات در شب و ایجاد انگیزه برای همشهریان جهت زیست بانشاط شبانه به تصویب رسیده است. از چند زاویه می توان این طرح را مورد نقد قرار داد؛ از منظر پزشکی بعید است کسی معتقد باشد که بیداری شب برای انسان ضرر ندارد. برای اثبات این گزاره در علم پزشکی مدارک بسیاری وجود دارد که قابل کتمان نیست. از منظر سبک زندگی اسلامی هم اساساً شب طبق آیه ۹۶ سوره انعام، ۶۷ سوره یونس و ۴۷ سوره فرقان مقرر است مایه آرامش و سکونت باشد. از منظر جامعه شناختی و مطالعات فرهنگی ماحصل این طرح آیا جز این است که انسان فعال متفکر و خلاق که منطبق بر طبیعت و نه در خلاف جهت آن زیست می کند، به یک «پرسه زن» ِ شبهای چراغانی شده تبدیل شود؟ شب هایی که مقرر است به وسیله امکانات دنیای مدرن برخلاف طبیعتش برای انسان روشن شود و بستر مصنوعیِ گذران اوقات فراغت را فراهم آورد. این پرسه زن که به قول والتر بنیامین مقرر است چون لاک پشت در پاساژ قدم بزند، همان انسانی می شود که به تدریج عاشق تفاوت های شب با روز و شیفته تنوعِ حاصل از این تفاوت ها می شود. به تدریج شهری مملو از انسان های ظاهراً بیدار در شب که خیابان های خوش چراغ و ویترین های لوکس چشمان خسته آنها را بیدار نگه داشته و روز که وقت فعالیت، تلاش، کار و نشاط است را به زمان کسالت و کرختی تبدیل می کند. واضح است که چنین انسان منفعلی آرزوی مدرنیته است چون که او انسان منفعل را به انسان فعال ترجیح می دهد. انسانی که تمام نظریه هایی که بر اساس اصالت سود و لذت بنا شده است را می توان بر روی او پیاده کرد و به مرور عنصر «مقاومت» را در او برای همیشه خاموش کرد. اگر سیاستگذار و برنامه ریزی فرهنگی به دنبال بسط عدالت است باید معنای تناسب در عدالت را فراموش نکند. باید به دنبال طرح هایی بود که «انطباق» انسان را با ذات، هدف و خیر او به حداکثر برساند. ذات، هدف و خیری که بر اساس انسان شناسی و هستی شناسی درست بنا شده باشد. مادامی که هر طرح اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی از این «انطباق» فاصله بگیرد اساسا شکافی میان انسان و ماهیتش به وجود می آید که حاصلش همین تعارضات بی نهایت انسان مدرنیزه شده خواهد بود. حواسمان باشد که گاهی ما یک مصوبه یک خطی را تصویب می نماییم اما جامعه ی ما نه یک خط بلکه هزار صفحه تغییر می کند…!
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب