گفتگوی مهر با راویان سلامت در روز خبرنگار-۱
پابه پای كرونا بدون بیمه و تسهیلات
پرسی بلاگ: روز خبرنگار در سال كرونا، زمان تحسین آن خبرنگارانی است كه خطر كرونا را دیدند اما حرفه ای گری اجازه نداد در خانه بمانند. به بیمارستان ها و غسال خانه ها و... رفتند و درد مردم را روایت كردند.
به گزارش پرسی بلاگ به نقل از مهر این روزها کرونا از همراهان مهم زندگی آدم ها شده است. همه چیز با کرونا شکل دیگری گرفته است و رنگ و بویی دیگر؛ شش ماه از حضور پررنگ این میهمان وارداتی گذاشته است و سبک زندگی جدیدی در تمام جهان جا افتاده است. کرونا تازگی خودرا از دست داده اما همچنان اضطراب اولیه را دارد. آمار مبتلایان و فوتی ها؛ همچنان اعداد و ارقام ترسناکی هستند و خبر مبتلا شدن اطرافیان، باردیگر ترس را به جان آدمی می اندازد. مردم از کرونا خسته و بی طاقت شدند و اضطراب و ترس همراه این بیماری منحوس؛ بعضاً منجر به دلزدگی و ناآرامی شده است.
در این میان اما اقشار مختلفی هنوز به قوت روز اول درگیر مبارزه با کرونا هستند. پزشکان، پرستاران و کادر درمان در صف اول مبارزه تنها نیستند. خبرنگاران هم از اقشاری هستند که پا به پای کادر درمان در این بحران حضور دارند تا مردم را به صورت مستقیم از جریانات پزشکی و بهداشتی باخبر کنند و این روزهای سخت را روایت کنند.
نه تنها در بحران کرونا، بلکه در تمام اتفاقات، بلایای طبیعی و بحران های دیگر، خبرنگاران نخستین کسانی هستند که در میدان حضور دارند. خبرنگاران کسانی هستند که اخبار درگیری ها را روایت می کنند ولی خبری از خودشان نیست. عکاسانی که جانشان قمار می کنند و روزانه صدها تصویر از آنچه در جامعه می گذرد را به ما نشان می دهند اما تصویری از خودشان ثبت نکرده اند.
تجربه ی خبرنگاران در مواجهه با چنین پدیده ای که هر چندصد سال یکبار اتفاق می افتد بسیار باارزش است. دشواری ها و رنج های آنان در تاریخ نمی ماند، مگر آین که آنها را به سخن وا داریم. به همین ترتیب به بهانه ی روز خبرنگار به گفت و گو با چند تن از خبرنگاران و عکاسی پرداختیم که با کرونا تن به تن جنگیدند و در بیمارستان ها حاضر شدند تا روایت دقیق و بی واسطه ای از آنچه به کادر درمان و بیماران می گذرد داشته باشند. روایت آنها را بی واسطه از زبان خودشان بخوانید.
اولین هایی که بدون ماسک به بیمارستان رفتند محمد رضازاده- خبرگزاری فارس من نخستین بار دوم یا سوم اسفند ماه بود که با کرونا مواجه شدم. ما جز نخستین خبرنگارانی بودیم که به بیمارستان رفتیم. برای تهیه گزارش به بیمارستان امام خمینی رفتیم. بچه های گروه فیلم ما حاضر نشدند برای فیلمبرداری بیایند و ما با یک سه پایه و موبایل فیلمبرداری کردیم. در ابتدا برای حضور در بیمارستان حتی گان و شیلد هم نبود و ما حتی به زور ماسک پیدا کردیم. من یک مقداری ترس داشتم اما یکی از پزشکان با قدرت به من اظهار داشت که کرونا ترس ندارد. اما وقتی برای ضبط گزارش، گوشی را که به بیماران نزدیک می کردم دلهره داشتم.
پا به پای کرونا
بعد از آن من خیلی جاها رفتم. اول از همه بیمارستان امام خمینی بخش ICU که یک مستند کوتاه از آنجا ساختیم. از اورژانس بیمارستان بقیه الله هم گزارشی تهیه کردم. بعد از آن آزمایشگاه ویروس شناسی دانشگاه تهران رفتیم که خیلی گزارش خوبی بود و تلوزیون هم چندین بار پخش کرد. پس از آن به یک ماموریت با بچه های اورژانس رفتم و بیمار جابجا کردم. خیلی شرایط بدی بود. زمانی که پشت آمبولانس بودیم حس خفگی داشتیم. از آنجا به قم رفتیم و وضعیت آنها را بررسی کردیم. با طلبه های جهادی که آمده بودند صحبت کردیم. خیلی سفر جالبی بود. زندگی ساده ی این طلبه ها برایم عجیب بود. آنجا به من ثابت شد ساده زیستی اینها شعار نیست. زن و شوهرهای جهادی بودند که آنجا به صورت شیفتی کار می کردند.، روزها اقلام توزیع می کردند و پس از ظهرها در بیمارستان شیفت بودند. حتی از شهرستان های دیگر هم نیروهای جهادی به قم آمده بودند.
یک خاطره تلخ دارم و ان هم این بود که یکی از مادران مسن اقلام بهداشتی نیاز داشت ولی هرچه به خانواده اش زنگ می زدند کسی جواب نمی داد، حتی آدرس را هم اشتباهی داده بودند و مادرشان را ترک کرده بودند. البته صحنه های شیرین زیادی هم دیدم. خیلی ها بامداد تا شب پشت در بیمارستان منتظر عزیزانشان می ماندند و یا نیروهای جهادی بیماران را لب پنجره می بردند تا از آنجا خانوادشان را ببینند.
ما به غسالخانه های قم هم رفتیم. آنجا نخستین جایی بود که طلاب جهادی اموات کرونایی را غسل می دادند در صورتیکه با شهرداری مشکلاتی داشتند. حتی لباس های حفاظتی را هم خودشان می خریدند. در آن مقطع زمانی روزی ده تا پانزده نفر را غسل می دادند.
پیک نیک با کرونا
از عجیب ترین چیزهایی که دیدم این بود که در حوالی ورامین، امکانات غسل نداشتند و اموات را تیمم می کردند. خانواده های این فوتی ها با فاصله عزاداری می کردند. آرامگاه اینها هم در فضای سبزی بود. در همان فضای سبز قبرستان خانواده ای بودند که پیک نیک آمده بودند!
رسانه هایی که بهتر است باشند
همکاری روابط عمومی برخی از بیمارستان ها خوب بود اما در قم ما اذیت شدیم. یک روز فقط برای رایزنی و مجوز گرفتن درگیر بودیم که کارمان انجام نشد و به تهران برگشتیم و در نهایت هم به ما مجوز ورود ندادند و ما در حیاط بیمارستان گفتگو کردیم. برای ورود به غسالخانه های قم هم به ما مجوز ندادند و ما در محیط غسالخانه با چندتا از طلبه ها مصاحبه کردیم. این در حالی بود که در آن بازه زمانی هجمه ها به قم زیاد بود و اگر به رسانه ها اجازه ورود و شفاف سازی می دادند، خیلی بهتر بود. اما در تهران خیلی مشکل نداشتیم چون ما خبرنگار تهران بودیم، ارتباطات راحت بود اما کلاً کار در شهرستان ها برای ما سخت تر بود.
کارگروه کرونا
ما یک کارگروه کرونا داشتیم، من تنها نبودم. چهار پنج نفر بودیم که گزارش میدانی می رفتیم. کار ما نسبت به بقیه یک مقداری سخت تر بود چون ما خبرنگاران متخصص این حوزه هستیم و وظیفه پوشش اخبار هم به عهده ما بودد و موظف بودیم که اخبار از دستمان در نرود. علاوه بر آن یکی از بخشهای دشوار خبرنگاری در کرونا امید بخشیدن به مردم است و ما باید حواسمان به این بحث هم می بود.
خبرنگار سلامت بیمه نیست
مهم ترین خواسته صنفی ما بیمه خبرنگاری است. ما واقعاً با تمام وجود در همه بحران ها هستیم ولی از جانب رسانه خودمان حمایت آنچنانی نمی شویم. من شخصاً در این ۵ سالی که خبرنگار سلامت فارس هستم نشده از کسی برای خودم خدمت دریافت کنم. برای تست رایگان هم از من دعوت نشده. حتی به ما ماسک هم ندادند. خواسته صنفی ما حداقل حمایت است. وزارت ارشاد برای دلگرمی هم که شده یک پک سلامت یا یک ماسک به ما ندانند.
خبرنگاری شغل نیست، عشق است
گلایه مالی خیلی ندارم چون رسانه ما برای چندتا از گزارشهای خوبم تشویقی داد. اما در کل حقوق خبرنگار خیلی پایین است و همه این را می دانند که حقوق خبرنگاران نسبت به بقیه مشاغل دولتی خیلی کمتر است. خبرنگاری بیش از اینکه شغل باشد، عشق است.
ساعت ۱۴، ساعت مرگ
در آخر هم تلخ ترین لحظه های ما خبرنگاران ساعت ۱۴ است که آمار کرونایی ها را اعلام می کنند، می توان غم را در چهره بچه ها دید که دعا می کنند آمار فوتی ها کمتر شده باشد.
روایت ملموس با حضور مستقیم در میدان
مهسا شمس- خبرگزاری مهر
از هنگامی که کرونا در ایران شیوع پیدا کرد در سرویس اجتماعی و سلامت فکر کردیم که برای متفاوت بودن کار رسانه در این حوزه چه باید کرد؟ من به این نتیجه رسیدم اگر وارد بیمارستان شوم و خودم سختی کار مدافعان سلامت را حس کنم و به شکل یک روایت این سختی را بنویسم درک این مساله برای مخاطب خیلی ملموس تر است. در اسفند ماه نخستین بیمارستانی که رفتیم، مسیح دانشوری بود. پس از این شنیدیم بیمارستان بقیه الله نوآوری هایی در حوزه پلاسما درمانی دارد، تصمیم گرفتیم آنجا هم سری بزنیم. پیش از آن هم من تصمیم گرفتم به غسالخانه بروم و گزارش تهیه کنم اما متاسفانه در آن بازه زمانی اموات کرونایی را در تهران نمی شستند و تیمم می دادند. بعد از آنکه طلاب جهادی پای کار آمدند و غسل اموات را به عهده گرفتند، برای ورود به غسالخانه تهران هم مشکلی نداشتم. در غسالخانه اتاقهای جدایی برای اموات کرونایی تعبیه شده بود. غسالخانه زاویه دید ما را تغییر داد. پرستاران با وجود سختی هایی که کارشان دارد شاید بتوان گفت به صورتی وظیفه خودرا در این روزها انجام می دهند و بابت روزهای سخت خود حقوقی هم دریافت می کنند ولی غسال داوطلب در قبال کارش حقوقی نمی گیرد و جایی دیده نمی گردد. حتی ممکنست این قضیه را از دوستان و آشنایانش پنهان کند. حال و هوای غسالخانه خیلی معنوی بود.
غسالخانه، محلی برای اکرام اموات کرونایی
من خبرنگار حوزه حوادث هستم اما با این وجود هنگامی که وارد بیمارستان شدم ترسیدم و ترس تمام وجود من را فرا گرفت برخلاف غسالخانه که انگار حس صمیمی و راحتی داشتم. به نظرم غسال های جهادی افرادی هستند که دست از دنیا شسته اند. من خانمی را دیدم که فوق لیسانس شهرسازی داشت و آمده بود آنجا و غساله شده بود. در غسالخانه آنقدر فضا خوب بود که ما حس می کردیم به یک دورهمی رفته ایم. روحیه ها عالی بود.
نکته جالبی که وجود داشت این بود که غساله های جهادی بسیار با احترام با اموات کرونایی برخورد می کردند و برای هر مرحومی زیارت عاشورا یا سوره یس می خواندند.
پیروزی کاذب
حجم بیماری که کمتر شد ما به بیمارستان بقیه الله رفتیم. بخش ها در حال جمع شدن بود و شرایط داشت به حالت اولیه برمی گشت. حس همه این بود که کرونا شکست داده شده. اما چند روز پیش که من باز به بیمارستان بقیه الله رفتم وضع فرق کرده بود. الان اوضاع مریض ها خیلی وخیم است. کودکان هم مبتلا شده اند. بیشتر فوتی ها در سنین جوانی هستند. بسیاری از پرستارها خسته بودند و حتی برای مصاحبه هم نمی آمدند.
خبرنگاران ایرانی گل را زدند
من حس می کنم در هدفی که برای بازتاب کرونا داشتیم، موفق بودیم. منِ خبرنگار عذاب وجدان ندارم که بیرون گود نشسته بودم. حداقل خودم هم وارد میدان شدم. اما به نظر من رسانه های ایران در بحث کرونا گل کاشتند. خبرنگاران حوزه اجتماعی از هیچ چیزی کم نگذاشتند. من همکاران خودم، خصوصاً عکاسانی را دیدم که تا پای جان ایستاده بودند. به خصوص در قیاس با خبرنگارهای خارجی، خیلی بهتر عمل کرده اند. شاید در این دوران کرونایی خبرنگاران خارجی دل نمی سوزانند. سلامت خودشان برایشان در درجه اول اهمیت است. من پیج های خبرنگاران خارجی را که رصد می کردم می دیدم که خیلی در میدان نبودند. با قاطعیت می گویم خبرنگار ایرانی در قضیه کرونا، گل زد. اگر نهادی باشد که تجربه های مواجهه با کرونای خبرنگاران ایرانی را جمع کند، قابلیت ترجمه به زبان های دیگر را دارد.
ببینید، این بیماری واگیر دار در جهان شیوع پیدا کرد، آیا قرار نیست بیماری مسری دیگری در جهان به وجود بیاید؟ این تجربیات و خاطرات ما در مواجهه با کرونا حتما به کار بقیه خواهد آمد.
در این ماجرا خبرنگاران باحجاب، کم حجاب، اصولگرا، اصلاح طلب و … پای کار بودند. ما ایرانیها کم درد و بلا ندیده ایم، چه زمان انقلاب، چه زمان جنگ. خواسته یا ناخواسته با حس همدلی بزرگ شده ایم. این روحیه جهادی در فرهنگ ماست. بدون بیمه و تست رایگان پا به بیمارستان می گذاریم نکته جالب این است که من پس از اینکه از غسالخانه و بیمارستان ها آمدم احساس کردم علایم دارم. پیگیر که شدم دیدم امکانی برای تخفیف خبرنگاری و یا رایگان بودن تست برای خبرنگاران نیست و این مسئله را توئیت کردم که من علایم دارم و چرا وزارت بهداشت یا وزارت ارشاد تست رایگان برای خبرنگاری که مستقیم با کرونا رو به رو شده اند یا بیمارستان رفته اند ندارد. من خبرنگاری هستم که در دل بحران بوده ام، از لحاظ روحی هم بهم ریخته ام. اما هیچ گزینه ای برای سنجش سلامت من وجود ندارد. در شرایط بحران، مثل سیل و زلزله، نخستین افرادی که حضور دارند خبرنگارها هستند بعد مسئولین وارد میدان می شوند، اما جالب است بدانید که پس از هر حادثه و بحرانی برای قدردانی از یک خبرنگار نهایتاً یک کارت هدیه در نظر گرفته می شود. اما هیچ حمایت درمانیای از خبرنگاران نمی شوند. با این وجود خبرنگاران نخستین کسانی هستند که بدون در نظر گرفتن عواقب سلامت خود، وارد میدان می شوند. حرف من این نیست که رسانه من هزینه های من را پوشش می دهد یا نه، مخاطب حرف من افراد بالادست تر هستند. البته برای من اهمیت ندارد که مدیران از من قدردانی نکنند، چون من این شغل را با وجود تمام سختی هایش و با عشق قبول کرده ام.
سخت خبرنگار بپذیرید، اما به خبرنگار سخت نگیرید یک مسئله مهم این است که به خبرنگار بعنوان همپای مسئولان نگاه شود. در جذب خبرنگار سخت بگیرند یا کارت خبرنگاری را به این سادگی به کسی ندهند، اما وقتی کسی بعنوان خبرنگار شناخته می شود، به چشم جاسوس یا مانع به او نگاه نکنند. البته من منکر این مساله نمی شوم که افرادی در این سال ها در پوشش خبرنگار کارشکنی کرده اند و این موجب بدبینی مسئولین شده است. اما اگر ما روال خبرنگار گفتن مان به افراد سخت تر شود، خیلی بیشتر به خبرنگاران اطمینان می شود. الان به ادمین کانالهای زرد تلگرامی هم خبرنگار گفته می شود! اگر روند خبرنگار گفتن به افراد سخت شود ولی در عوض هماهنگی و اطلاق جایگاه آسان تر شود، خیلی بهتر است.
۵ میلیون از بقیه جلوتر هستیم الان تنها امکانی که خبرنگاران دارند این است که اگر فوت کنند، رایگان در قطعه هنرمندان دفن می شوند و پنج میلیون کمتر هزینه می کنند. حقوق این شغل واقعاً کم است. خبرنگاران در بهترین حالت ۴ میلیون تومان حقوق می گیرند. میانگین حقوق کارمندان دولت ۵ میلیون است، این در شرایطی است که کارمندان دولت ساعت کار مشخصی دارند اما خبرنگاران تمام روز را آماده باش و در حال کار هستند. می توانم بگویم من به غیر از وقت هایی که خواب هستم باقی روز را در حال کارکردن هستم و خودتان قضاوت کنید که آیا این رقم حقوق برای چنین ساعت کاری مناسب می باشد یا خیر؟
کرونا، تداعی کننده رمان کوری ساراماگو
علی حدادی اصل- -خبرگزاری آنا من از بهمن ماه با این ویروس درگیر بودم. پیش از ورود کرونا به ایران ما حدس می زدیم این ویروس به ایران می اید و با دوستان خبرنگار راجع به این مساله صحبت می کردیم. در ابتدا خیلی برای ما ترسناک بود چون تاکنون با چنین موضوعی مواجه نشده بودیم. حدسیات من این بود که ماجر ا شبیه به رمان کوری ساراماگو یا زامبی ها می شود. وقتی از سوم اسفند بطور رسمی اعلام گردید که این ویروس وارد ایران شده و در شهر قم است، اضطراب در وجود همه بود، اما بعضی از اهالی رسانه اهتمام می کردند با این قضیه کنار بیایند. یکسری از دوستان ابتدای ماجرا بواسطه ی ترس یا خانواده های مسنی که داشتند کمی عقب کشیدند، یکسری از دوستان هم خط مقدم ماجرا بودند و عکاسی کردند.
امید را عکاسی می کنم
در هر صد سال همچین اتفاقی می افتد و همه را درگیر می کند. ما هممیشه پس از رخ دادن حادثه است که با آن رو به می شویم، فضا را درک می نماییم و دنبال آثار آن حادثه می گردیم، مثل زلزله کرمانشاه یا سیل پارینه. اما ویروس کرونا عجیب ماجرایی است. شرایط عکاسی کرونا خیلی متفاوت بود. از همان ابتدا که شروع کردیم تاکنون چند بار مدل نگاه و عکاسی من متفاوت شده. من دوست داشتم جوری عکاسی کنم که به مردم امید بدهم و تلخی ماجرا را کم کنم. بدین سبب اهتمام می کردم در فضایی باشم که در امتداد امیدبخشی عکاسی کنم. من با عکاسی از کف خیابان شروع کردم و مردمی که با این قضیه روبه رو شده بودند را ثبت کردم. پس از افرادی که برای ضدعفونی کردن معابر می امدند عکاسی کردم در همین راستا هم عکسی از من چرخید، همان عکس موتورسواری بود که پشتش ماشین ضدعفونی کننده نیروی انتظامی بود.
عکسی از علی حدادی که در رسانه ها چرخید و مشهور شد
عکاسی کرونا، پیش از شیوع آن
خلی دوست داشتیم به سمت قرنطینه ها و بیمارستان ها برویم. نخستین بیمارستانی که این مساله را پیگیری کردیم بیمارستان مسیح دانشوری بود. من چون خبرنگار خبرگزاری آنا (دانشگاه آزاد) هستم و از سویی دکتر ولایتی هم از مدیران دانشگاه آزاد و هم بیمارستان مسیح دانشوری است؛ آسان تر توانستیم به این امکان دسترسی پیدا نماییم. اواخر بهمن ماه به بیمارستان سر زدیم و بخش قرنطینه بیماران ریوی را عکاسی کردیم. آن زمان مشخص نبود که بیماری کرونا هست یا نه. نخستین عکسی که من از یک بیمار کرونایی گرفتم در همان زمان بود. اما آن زمان بعد متوجه نبودیم که اینها همان بیماران کرونایی بودند.
نمیدانم چه حس عجیبی بود؛ اما از همان ابتدای امر من حس می کردم از این قائده مستثنی هستم. من همه جا رفتم و عکاسی کردم، چون فکر می کردم مبتلا نمی شوم. هنوز هم همچین فکری می کنم، البته پروتکل های بهداشتی را سخت گیرانه رعایت می کنم اما ترسی ندارم. تا الان هم اگر مبتلا نشدم حتما خواست خدا بوده. بنظرم اگر از کرونا ترس نداشته باشم آسان تر می توانم عکاسی کنم.
در موج اول کرونا، من به بیمارستان فرهیختگان و بیمارستان بوعلی رفتم و عکاسی کردم. غیر از آن اورژانس جاهای مختلفی هم رفتم و تجربه های جالبی کسب کردم. در جاهایی که من رفتم، چیزی که خیلی شایع بود، رعایت نکردن بهداشت توسط بیماران کرونایی بود. اینها بیشتر کسانی بودند که کرونا را شوخی گرفته بودند. اگر افراد از شروع شیوع، رعایت می کردند، این ویروس انقدر جامعه را در گیر نمی کرد.
خبرنگار، جاسوس نیست
متاسفانه من نمی دانم دوستان روابط عمومی یا افرادی که مسئول صادر کردن مجوز هستند چه احساسی به خبرنگاران دارند. بسیاری از آنها اصطلاحاً این کاره نیستند و یا به عکاس به چشم جاسوس نگاه می کنند. با وجود معرفی نامه ها و کارت های رسانه ای که دوستان دارند باز هم سخت گیری می کنند. من برای هماهنگی یک بیمارستان یک ماه نامه نگاری کردم تا توانستم عکاسی کنم.
عکاسی که در این شرایط خطر می کند، برای لذت بردن به دل بحران نمی رود. بلکه برای به تصویر کشیدن خدمات کادر درمان و شرایط بحران خطر می کند. اما نمی دانم چرا دوستان روابط عمومی ها نگاه بدی به ماجرا دارند. مثلاً برای بهشت زهرا یا آرامگاه های دیگر خیلی سعی کردیم ولی متاسفانه هر بار با بهانه ای مجوزها را رد کردند.
دورکاری به نفع همه است
من در رسانه خودم اصلاً سانسور نداشتم. یکی از دوستان من هم در همین رسانه خودمان از کودکان کرونایی گزارش تهیه کرده بود، او هم مشکل یا سانسوری نداشت. حمایت رسانه ما پشت ماست و ما شاهدیم که همه رسانه ها تلاش می کنند عملکرد خوبی در پوشش کرونا داشته باشند. ولی متاسفانه بعضی جاها سخت گیری های نابه جا هم داشتند. مثلاً در شرایطی که همه رسانه ها دورکاری می کردند بسیاری از اهالی رسانه همچنان سرکار می رفتند و وارد فضای کار می شدند. من متوجه نمی شدم چرا برخی از رسانه ها مانع دورکاری می شوند در صورتیکه دورکاری برای جامعه مفیدتر است و کار خبری هم با دورکاری جور در می آید.
هم سلامت خودرا از دست می دهیم، هم کار را
مهم ترین خواسته صنفی من بعنوان یک خبرنگار، بیمه خبرنگاری است. بسیاری از رسانه ها هنوز خبرنگارانشان را بیمه خبرنگاری نکرده اند که بتوانند در بازه ۲۰ تا ۲۵ سال بازنشسته شوند. خدارا شکر برای ما بیمه خبرنگاری رد می شود، اما دوستان من در خبرگزاری های دیگر بیمه خبرنگاری نمی شوند. در این چند وقت هم برخوردهای خوبی از صاحبان رسانه ها با اهالی رسانه دیده ام. مثلاً دیده ام دوستانی از اهالی رسانه را که وقتی به کرونا مبتلا شدند با اخراج مواجه گشتند. این واقعاً فاجعه است که کسی هم کارش را از دست بدهد هم سلامتش را. در حالیکه تمام این زحمت ها را برای رسانه اش کشیده. همیشه نام رسانه در صدر نام عکاس است. البته چند نفر از دوستان من در خبرگزاری هم با این ویروس مواجه گشتند و خداروشکر همه بهبود پیدا کردند و تا سلامتی کامل مرخصی گرفتند. اما این عزیزان هم بیمه تامین اجتماعی داشتند برای درمان. یکبار هم تست رایگان داشتیم و خدارا شکر در آن تست فقط یک نفر مثبت شد. گلایه ای هم هست از حقوق یا اضافه کار یا هرچیزی که مربوط به دستمزد عکاسی که با سلامتی اش بازی می کند و از شرایط کرونا عکاسی می کند می شود. شرایط این خبرنگار حتما با کسی که کار دفتری می کند متفاوت می باشد و شرایط خیلی سخت تری دارد. همین طور عکاس هایی که گزارش می گیرند و یا در بیمارستان ها هستند یا در خیابان ها و در معرض ابتلای مستقیم به کرونا هستند.
مسئله بعدی هم ثبات و دلگرمی است که عکاس یا خبرنگار باید داشته باشد تا اگر بیمار شد، کارش گرفتار مشکل نشود. اگر خبرنگار دلگرم نباشد نمی تواند به خوبی به این مبحث حساس بپردازد.
عکاسان حق التصویر و حق التحریر هم شرایط بدی دارند. این عزیزان چون روزمزد هستند اگر بیمار شوند، یک ماه درآمدی ندارند. این هم مسئله مهمی است که باید خبرگزاری ها به آن بپردازند تا تکلیفش معلوم شود.
ادامه دارد....
منبع: پرسی بلاگ
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب